Έπειτα από τη δημοσίευση ρεπορτάζ για τα κενά στην παράλληλη στήριξη στα δημόσια σχολεία, γονείς μαθητών που δε λαμβάνουν την εγκεκριμένη βοήθεια, επικοινώνησαν με το TPP. Μετέφεραν τα βιώματα και τις ανησυχίες των παιδιών τους αλλά και τον αγώνα των ίδιων να εξασφαλίσουν τη βοήθεια που έχουν ανάγκη τα παιδιά τους.
Οι «ελαφριές περιπτώσεις» παραγκωνίζονται λόγω των κενών: «Ο γιος μου μου είπε πως δεν ξέρει αν θα τα καταφέρει»
«Το παιδί μου είναι στην τετάρτη δημοτικού και έχει Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής και Υπερκινητικότητας (ΔΕΠΥ). Έχει εγκριθεί παράλληλη στήριξη η οποία όμως δεν του παρέχεται, ενώ τα προηγούμενα δύο χρόνια είχε πλήρη 24ωρη παράλληλη στήριξη. Πρόπερσι η δασκάλα έφτασε στα μέσα της χρονιάς, ενώ πέρυσι λόγω εκλογών, ήρθε κανονικά» αναφέρει μητέρα μαθητή του 104ου Δημοτικού Σχολείου Αθηνών. Στο συγκεκριμένο δημοτικό, υπάρχουν εννέα παιδιά με εγκεκριμένη παράλληλη και οι εκπαιδευτικοί που έχουν σταλεί είναι μόνο τρεις. Έτσι, διευθύνσεις και δάσκαλοι έρχονται στη δύσκολη θέση της «διαλογής» των περιπτώσεων που χρήζουν περισσότερης προσοχής, με τα υπόλοιπα παιδιά να μένουν αβοήθητα. «Οι δάσκαλοι είναι λίγοι και οι ώρες δε φτάνουν για όλους. Η διευθύντρια έκρινε πως ο γιος μου σε σχέση με άλλα παιδιά είναι ελαφριά περίπτωση και άλλοι μαθητές χρειάζονται περισσότερο τη βοήθεια, επομένως ο ίδιος δεν λαμβάνει καθόλου».
«Ο γιος μου μου είπε πως δεν ξέρει αν θα τα καταφέρει αν δεν έρθει δασκάλα παράλληλης έως τα Χριστούγεννα. Φοβάται πως δε θα μπορέσει να είναι συγκεντρωμένος και να ελέγχει την υπερκινητικότητά του. Η δασκάλα είναι ενήμερη και συνεργάσιμη αλλά δε μπορεί να ασχοληθεί με το δικό μου παιδί όταν υπάρχουν άλλα 21 στην τάξη». Τη στιγμή που οι εξειδικευμένοι επιστήμονες των Κέντρων Διάγνωσης Αξιολόγησης Συμβουλευτικής και Υποστήριξης (ΚΕΔΑΣΥ), έχουν εξετάσει την κάθε περίπτωση και έχουν βγάλει απόφαση για 24ωρη παράλληλη στήριξη, το Υπουργείο Παιδείας, ακολουθόντας την κυβερνητική στρατηγική διάλυσης της δημόσιας παιδείας, επεμβαίνει στο πότε και αν θα λαμβάνει βοήθεια ο κάθε μαθητής.
«Παρόλο που είναι “ελαφριά περίπτωση”, το ξέρω και αποδεικνύεται και σε διάφορες στιγμές μέσα στη μέρα πως θα δημιουργήσει πρόβλημα στην τάξη, γιατί αναμφίβολα χρειάζεται στήριξη. Τα παιδιά με ΔΕΠΥ υποτιμούνται συνεχώς διότι δεν έχουν νοητική υστέρηση. Έχουν παρόλα αυτά πολλά συμπεριφορικά και συναισθηματικά ζητήματα. Τα παιδιά με ΔΕΠΥ τα χαρακτηρίζει μια έντονη παρόρμηση που οδηγεί σε “μη τυπική” συμπεριφορά ακόμη και με μικρές αφορμές, όπως η κούραση, η πείνα, το να βαριέται στην τάξη» προσθέτει. Αυτές είναι κάποιες από τις στιγμές που η παράλληλη στήριξη επεμβαίνει με διάφορα ψυχολογικά εργαλεία. «Ακόμη κι ένα άγγιγμα ή ένας γλυκός λόγος μπορούν να βοηθήσουν». Την υποτίμηση του αντίκτυπου της ΔΕΠΥ στην καθημερινότητα των παιδιών, χωρίς τη λήψη της βοήθειας και στήριξης, αναγνωρίζει και επίσημα το Πανελλήνιο Σωματείο Ατόμων με Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής και Υπερκινητικότητας (ΔΕΠΥ). Με επιστολή του προς το Υπουργείο Παιδείας, αναφέρθηκε στις περικοπές εκπαιδευτικών παράλληλης στήριξης και τόνισε την αναγκαιότητά της αποκλειστικότητας για κάθε μαθητή με ΔΕΠΥ.
Ο ρόλος της παράλληλης στήριξης είναι να παρέχει εξατομικευμένη παρέμβαση και βοήθεια σε κάθε παιδί ανάλογα με τις ανάγκες του. Εξατομίκευση είναι αδύνατον να υφίσταται με τους δασκάλους να μοιράζονται τρία τμήματα ή τρία σχολεία. Ακόμη και στο ίδιο τμήμα, η διαδικασία της στήριξης δεν έχει τα επιθυμητά αποτελέσματα λόγω της απόκλισης των διαγνώσεων και της σύγκρουσης των αναγκών των μαθητών. Μέσω του τρόπου εφαρμογής της παράλληλης στήριξης, ακυρώνεται ο σκοπός της.
«Το παιδί μου πηγαίνει σχολείο με μία άρνηση. Ξέρει ότι μόλις χρειαστεί βοήθεια δε θα την έχει. Μας λένε περιμένετε τη β’ φάση προσλήψεων, ζούμε σε αυτή την αβεβαιότητα».
Εν μέσω αυτής της κατάστασης, πολλοί γονείς αδυνατούν να παρακολουθούν την ταλαιπωρία των παιδιών τους, την καθημερινή αστάθεια και την πτώση των αποδόσεών τους και καταφεύγουν στην ιδιωτική παράλληλη στήριξη.
«Τα παιδιά βάζουν εύκολα ταμπέλες στο διαφορετικό, οι γονείς δε τους μιλάνε – Θέλω 1000€ τον μήνα για την εκπαίδευση του παιδιού μου»
«Ο γιος μου βρίσκεται στο φάσμα του αυτισμού, έχει Άσπεργκερ και δικαιούται 24ωρη παράλληλη στήριξη. Φέτος ξεκίνησε στην πρώτη δημοτικού και λόγω των μαζικών περικοπών δεν έστειλαν κανέναν δάσκαλο παράλληλης στο σχολείο. Αναγκάστηκα να βάλω ιδιωτική παράλληλη για να βοηθήσω το παιδί μου» αναφέρει γονέας μαθητή σε δημοτικό σχολείο της Θήβας. «Για να μπει στο δημόσιο σχολείο ιδιωτική παράλληλη πρέπει να υπογράψει ο σύλλογος διδασκόντων και ο διευθυντής. Η δασκάλα υπογράφει ότι προσφέρει εθελοντικά τη βοήθεια στο παιδί και το σχολείο κάνει τα στραβά μάτια. Αν δε τα έχεις καλά με τον διευθυντή, μπορεί πολύ εύκολα να αρνηθεί» προσθέτει.
«Στο σχολείο μας δεν υπάρχει ψυχολόγος, ούτε τμήμα ένταξης, επομένως τα προβλήματα που αντιμετωπίζει στην επικοινωνία και κοινωνικοποίηση τον ταλαιπωρούν. Τα άλλα παιδιά βλέπουν πως είναι ντροπαλός και δεν ξέρει πώς να τα προσεγγίσει και τον κάνουν πέρα. Δε θα μπορούσα να τον αφήσω χωρίς στήριξη, έστω ιδιωτική. Τα παιδιά σε αυτές τις ηλικίες είναι πολύ σκληρά, όταν αισθανθούν κάτι το διαφορετικό μπαίνουν πολύ εύκολα οι ταμπέλες. Δε φταίνε τα παιδιά, φταίνε οι γονείς που δε τους μιλάνε. Τα παιδιά πλακώνονται στο ξύλο, ειδικά τα μεγαλύτερα χτυπάνε τα μικρότερα και πιο απομονωμένα. Δεν υπάρχει κοινωνική παιδεία κι επομένως δεν υπάρχουν και δασκάλες. Ακόμη κι αν η πρέπει παράλληλη λειτουργεί μόνο ως εποπτεία, όπως είπε η υφυπουργός Παιδείας, Δόμνα Μιχαηλίδου, όταν στέλνουν μία δασκάλα για τρία παιδιά, ποιο θα πρωτοεποπτεύσει;» συμπληρώνει.
«Έχω πει στη δασκάλα όταν βλέπει άλλα παιδιά που δυσκολεύονται στο διάλειμμα, να παίζουν όλοι μαζί»
Η ίδια συνεχίζει πως «η μόνη άλλη επιλογή ήταν να πάω τον γιο μου σε ειδικό σχολείο, όπου και πάλι μία δασκάλα αναλαμβάνει πολλά παιδιά με διαφορετικές διαγνώσεις κι επομένως ανάγκες. Ένιωσα πως δε θα έκανε καλό στον γιο μου, καθώς είναι υψηλά λειτουργικός αν ερχόταν καθημερινά σε επαφή με πιο βαριές περιπτώσεις δε θα μπορούσε να αναπτύξει τις μιμητικές τακτικές που θα τον κάνουν να συμβαδίσει και αναπτύξει σχέσεις με τους νευροτυπικούς συμμαθητές του. Στα ειδικά σχολεία δε μπορεί να υπάρχει δημόσια ούτε ιδιωτική παράλληλη. Ο ρόλος της τωρινής του παράλληλης δε σταματά μέσα στην τάξη, στο διάλειμμα θα ζωγραφίσει με τον γιο μου, θα παίξουν κάποιο παιχνίδι και θα προσκαλέσει και άλλα παιδιά, κυρίως της τάξης του, να παίξουν μαζί. Η δασκάλα μου μεταφέρει πως παιδιά στο φάσμα που δεν έχουν παράλληλη, στο διάλειμμα κάθονται σαν να είναι χαμένα. Της έχω πει όταν τα βλέπει να τα καλεί να παίξουν όλοι μαζί».
«Από τη στιγμή που πήρα ιδιωτική φέτος, δε μπορώ να την αφήσω μετά τη β’ φάση αν έρθει δημόσια γιατί του χρόνου το πιο πιθανό είναι πάλι να μην στείλουν αρκετούς εκπαιδευτικούς στην α’ φάση και θα έχω χάσει την εμπιστοσύνη της. Δε θα βρίσκω δάσκαλο για το παιδί μου. Είναι όλα τόσο αβέβαια που έχω αποφασίσει ότι για το καλό του παιδιού, μέχρι το τέλος του δημοτικού θα πληρώνω παράλληλη στήριξη» δηλώνει προβληματισμένη.
Όσον αφορά το κόστος της ιδιωτικής παράλληλης, κάθε περίπτωση είναι διαφορετική, αλλά όπως λένε οι γονείς: «Έναν μέσος όρος είναι 5€/ώρα, σχεδόν 500€ τον μήνα, 5.000€ τον χρόνο αυτά μπαίνουν από την τσέπη μου. Ο γιος μου χρειάζεται και κάνει επίσης ψυχοθεραπεία, λογοθεραπεία και εργοθεραπεία, για αυτά δικαιολογεί ο ΕΟΠΥΥ, 520€/μήνα, τα οποία όμως μπορεί να κάνουν και έναν μήνα να επιστραφούν. Πρέπει δηλαδή κάθε μήνα να έχω 1000€ στην άκρη αν θέλω να έχω εξασφαλισμένη την εκπαίδευση του παιδιού μου. Έλεγα ότι θα μαζέψω χρήματα για τις σπουδές του αλλά δεν φτάνουν, είναι σαν να ξεκινάνε οι σπουδές του από τώρα από άποψη κόστους».
Παρορμητικές συμπεριφορές, φόβος και άρνηση να πάνε σχολείο, πτώση των επιδόσεων και το χέρι του γονέα βαθιά στη τσέπη, αυτή είναι με λίγα λόγια η πραγματικότητα που ακολουθεί την κρατική αδιαφορία για τους μαθητές με μαθησιακές και συναισθηματικές δυσκολίες. Η πολλά υποσχόμενη β’ φάση προσλήψεων εκπαιδευτικών παράλληλης στήριξης πλησιάζει στις 04/10, με δασκάλους και καθηγητές να παρακολουθούν με αγωνία και δυσπιστία τις εξελίξεις στην παράλληλη στήριξη. Το μόνο σίγουρο είναι πως η σχολική χρονιά «τρέχει» με τους χιλιάδες μαθητές που στερούνται την παράλληλη στήριξη να «τρέχουν» από πίσω της.