*γράφει η Ματριόσκα Η Κόκκινη για την «Κατιούσα», και το άρθρο αναδημοσιεύεται με την άδεια των συντακτών

Δυο υπουργοί σε Ελλάδα και Γαλλία που απασχόλησαν το τελευταίο διάστημα την ειδησεογραφία με  την αγάπη τους για την αστυνομοκρατία και την καταπάτηση ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων. Ποιος είναι ο πιο σκληρός… μαργιόλης όμως;

Ο Χρυσοχοΐδης ή ο Νταρμανάν; Ιδού η απορία αγαπητοί και αγαπητές μου.

Γεννημένοι και οι δυο, σε πάμφτωχες οικογένειες είχαν δυο δρόμους να διαλέξουν στην ζωή: Να ζήσουν σύμφωνα με την τάξη τους και να μοχθήσουν για το μεροκάματο ή να γίνουν αρνητές της τάξης τους και να τρώνε την υπεραξία της. Μαντέψτε τι επέλεξαν να κάνουν…

Για να μην είμαστε άδικοι, ξέρουν πολύ καλά να επικαλούνται και οι δυο την φτωχική τους καταγωγή και τα δύσκολα παιδικά χρόνια της βιοπάλης σε συνεντεύξεις τους, για να δικαιολογήσουν τις αντιλαϊκές τους πράξεις όταν χρειαστεί.

«Είμαι ένας από εσάς! Είναι δυνατόν να θέλω το κακό σας, βρε κουτά;» Είναι σαν να μας λένε μιλώντας για τα δύσκολα παιδικά και νεανικά τους χρόνια.

Και οι δυο από τα 25 και μετά δεν χρειάστηκαν να ξαναϊδρώσουν για τίποτα. Μπήκαν στις πολιτικές φάτνες: ο ένας του ΠΑΣΟΚ και ο άλλος του γαλλικού ρεπουμπλικανικού κόμματος. Ο ένας διορισμένος Νομάρχης από τα 27 και μετέπειτα αξιοποιήσιμος σε διάφορες υπουργικές θέσεις επί πρωθυπουργίας Ανδρέα Παπανδρέου και Κώστα Σημίτη και ο άλλος από τα 25 του Δήμαρχος μιας μικρής γαλλικής πόλης, στα σύνορα με το Βέλγιο, και παράλληλα γενικός γραμματέας στο Υπουργείο Αθλητισμού επί προεδρίας Νικολά Σαρκοζί.

Μεγάλη στιγμή στην καριέρα του Μιχάλη Χρυσοχοΐδη ήταν η εξάρθρωση των τρομοκρατικών οργανώσεων 17 Νοέμβρη, ΕΛΑ και Επαναστατικός Αγώνας. Βραβεύτηκε και από το FBI για την καλή του δουλειά, παρότι πολλοί είπαν τότε και επιμένουν ως σήμερα πως τα πραγματικά μέλη των οργανώσεων παραμένουν ασύλληπτα.

Επιτυχίες του σκληρού και άτεγκτου Τζέραλντ Νταρμανάν; Είχε μια πετυχημένη πορεία από το 2017-2020 ως Υπουργός Οικονομικών κυρίως ψαλιδίζοντας τις δημόσιες δαπάνες, τις συνέπειες των οποίων βλέπουμε στις οθόνες μας σε ό,τι αφορά την Δημόσια Υγεία. Απασχόλησε τις αρχές, το 2018 όταν δυο γυναίκες τον κατήγγειλαν για σεξουαλική παρενόχληση. Η μια εκ των δύο δήλωσε πως της ζήτησε να έχουν ερωτικές επαφές προκείμενου να την βάλει σε πρόγραμμα εξασφάλισης κοινωνικής κατοικίας, όταν ήταν Δήμαρχος στην πόλη Τουρκουάν. Η υπόθεση έκλεισε τον ίδιο χρόνο επειδή δεν ήταν ξεκάθαρο από τα γεγονότα αν επρόκειτο για συναινετικό σεξ. Τον Ιούνιο του 2020, η υπόθεση ξανάνοιξε και εκκρεμεί στα γαλλικά δικαστήρια.

Δεν είναι η πρώτη φορά που το όνομά του εμπλέκεται σε σκάνδαλα, βέβαια. Είχε δώσει την αμέριστη υποστήριξή του στον πρώην Πρωθυπουργό της Γαλλίας Εντουάρντ Φιγιόν, όταν ο τελευταίος κατηγορήθηκε για κατασπατάληση δημοσίου χρήματος, το οποίο διοχέτευε στην οικογένειά του. Τόσο η γυναίκα του, όσο και τα δυο του παιδιά φαίνεται να είχαν προσληφθεί εικονικά από τον ίδιο σε θέσεις εργασίας λαμβάνοντας μισθό για εργασία την οποία δεν παρείχαν ποτέ στο Δήμο του Παρισιού. Ο Φιγιόν καταδικάστηκε φέτος σε 5ετή φυλάκιση.

Ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης, αντίθετα με τον «σκανδαλιάρη» Νταρμανάν, δεν μπλέχτηκε ποτέ σε σκάνδαλα, οφείλουμε να του το αναγνωρίσουμε. Σκεφτείτε το βαθμό δυσκολίας να είσαι μέσα στο ΠΑΣΟΚ και να μην έχει εμπλακεί το όνομά σου σε σκάνδαλα. Μην ξεχνάμε πως την εποχή που ήταν Υπουργός Δημοσίας Τάξεως, έσκασε και η φούσκα του Χρηματιστηρίου όπου παίχτηκαν τα αποθεματικά των κοινωνικών ταμείων. Δεν είναι υπεύθυνος αυτός βέβαια αλλά οι γύρω του… Το μόνο που θα μπορούσε να του προσάψει κάποιος είναι πως τις κρισιμότερες στιγμές της χώρας, την εποχή των μνημονίων, εκείνος ψήφιζε νόμους-γκιλοτίνες για τον ελληνικό λαό, χωρίς να τους έχει διαβάσει.

Και θα μου πείτε: Τι σημασία έχουν όλα αυτά και μας τα γράφεις; Τα γράφω γιατί και οι δυο κουνούν αυστηρά το δάχτυλο στο λαό και του λένε πώς να συμπεριφερθεί σωστά και τίμια. Μας λένε πως θα είμαστε έννομοι και έντιμοι πολίτες…

Και οι δυο ακολουθούν την τακτική της άγριας καταστολής σε κάθε διεκδίκηση του ελληνικού και γαλλικού λαού. Η τελευταία θητεία του Μιχάλη Χρυσοχοΐδη ως Υπουργός προστασίας του πολίτη έχει αμαυρωθεί από σωρεία καταγγελιών για αστυνομικούς που δρουν αυθαίρετα καταπατώντας ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα. Η αστυνομία τρομοκρατεί τα Εξάρχεια, μπαίνει με αγριότητα μέσα σε καταλήψεις, σπάει στο ξύλο αθώους πολίτες που βρίσκει τριγύρω, τους φορτώνει ένα κάρο ανυπόστατες κατηγορίες, σέρνει στο τμήμα 14χρονους, πνίγει στα δακρυγόνα 5χρονους, πουλά τσαμπουκάδες σε πρόσφυγες και μετανάστες, ρίχνει άγριο ξύλο σε διαδηλωτές. Την ίδια ώρα, αφήνει ασύλληπτους καταδικασμένους εγκληματίες, όπως τον Χρήστο Παππά.

Σε όλα αυτά κωφεύει και επαναλαμβάνει μονότονα πως ο ίδιος δεν βλέπει πουθενά αστυνομική βία, αλλά προσπάθεια επιβολής της τάξης και κάποια μεμονωμένα περιστατικά.

Στην ίδια ρότα και ο Υπουργός Εσωτερικών της Γαλλίας Τζεράλντ Νταρμανάν, ο οποίος χαϊδεύει τα αυτιά των δικών του αστυνομικών, οι οποίοι έχουν νεκρούς και τραυματίες διαδηλωτές στο ενεργητικό τους τα τελευταία χρόνια. Τον Ιούνιο του 2020, όταν ανέλαβε τον υπουργικό θώκο είχε ξεσπάσει στην Γαλλία σάλος με το θάνατο Γάλλου τροφοδιανομέα, ο οποίος ξεψύχησε έπειτα από κάταγμα στο λάρυγγα σε ένα ”τυπικό” αστυνομικό έλεγχο.

Ο ίδιος, δυο μήνες μετά, επικαλούμενος τον Μαξ Βέμπερ και ερμηνεύοντας λάθος τα λεγόμενά του, δικαιολόγησε δημόσια την αστυνομική βία απέναντι στους πολίτες ως αναγκαία και νόμιμη. Διαμήνυσε πως αυτοί που μπορούν να κρίνουν αν υπάρχει αστυνομική βία ή όχι είναι οι νόμοι και όχι οι πολίτες.

Έτσι λοιπόν έφερε στην γαλλική Βουλή ένα νόμο κομμένο και ραμμένο στο μπόι της γαλλικής αστυνομίας. Απαγορεύεται πλέον στην Γαλλία να τραβάς πλάνα ή φωτογραφίες αστυνομικών με σκοπό την «προστασία όσων μας προστατεύουν» όπως δήλωσε. Ο νόμος ξεσήκωσε στο πόδι τόσο τους πολίτες όσο και μερίδα δημοσιογράφων οι οποίοι ένιωσαν πως έτσι φιμώνεται η ελευθερία στην πληροφόρηση. Αυτό βέβαια ήταν μόνο ένα άρθρο από το νομοσχέδιο-έκτρωμα, που περιέχει και άρθρο σύμφωνα με το οποίο οι δημοσιογράφοι που καλύπτουν γεγονότα θα πρέπει να έχουν εγκριθεί για να βρίσκονται εκεί.

Το νομοσχέδιο πέρασε με μικρές τροποποιήσεις και με την διαβεβαίωση πως δεν θα παρεμποδιστεί η ελευθερία στην πληροφόρηση του κοινού…

Στην εποχή της εικόνας, της ταχύτητας, του σκρολαρίσματος, των κοινωνικών δικτύων και των λίγων λέξεων, ένα γεγονός παύει να υπάρχει αν δεν υπάρχει απτή απόδειξη: ένα πλάνο, μια εικόνα που θα τραβήξει το μάτι και θα γίνει αδιαμφισβήτητος μάρτυρας μιας συγκεκριμένης στιγμής.

Σκεφτείτε να μην μπορείς να αποδείξεις πως είσαι θύμα αστυνομικής βίας, γιατί ο λόγος των μαρτύρων υπεράσπισης θα εξισορροπείται από τον αντίθετο λόγο των συναδέλφων αστυνομικών. Σκεφτείτε να γίνεστε μάρτυρας από το μπαλκόνι σας ή το απέναντι πεζοδρόμιο κάποιου τυχαίου αστυνομικού ελέγχου που καταλήγει σε φόνο πολίτη και να κατηγορηθείτε εσείς πως τραβήξατε πλάνα και να πρέπει να πληρώσετε ένα υπέρογκο πρόστιμο. Αρκεί να σκεφτούμε πως δράστες αστυνομικοί στην δολοφονία του Τζώρτζ Φλόιντ αρχικά κυκλοφορούσαν ελεύθεροι γιατί φόρτωσαν το θάνατό του σε παθολογικά αίτια.

Εκφράζονται έντονοι φόβοι πως ο νόμος της Γαλλίας θα φτάσει κάποια στιγμή και στην πόρτα μας. Θα ήταν περίεργο να μην συμβεί αυτό αφού και οι δυο Υπουργοί φαίνεται να κλείνουν τα μάτια τους απέναντι στην βία των αστυνομικών αρχών. Τα ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα των πολιτών εξαφανίζονται, προκειμένου να υπάρξει τάξη και ασφάλεια ώστε να περνούν αντιλαϊκά μέτρα.

Ο Μιχάλης Χρυσοχοϊδης από ένας «κεντρώος σοσιαλιστής» μέσα στα χρόνια μετατράπηκε σε έναν σκληρό κυνηγό «αναρχικών στοιχείων» και επίσημα τα παρατσούκλια «Χρυσοχουντίδης» ή «Χουντοχοΐδης» του ανήκουν. Θα μπορούσε να τον δικαιολογήσει κάποιος επειδή έχασε ένα στενό του συνεργάτη από τρομοκρατικό χτύπημα μπροστά στα μάτια του; Το να χτυπάς τον λαό επειδή υπάρχουν τρομοκρατικά χτυπήματα δείχνει έλλειψη ψυχραιμίας και καθαρής σκέψης. Στοιχεία που οφείλει ένας Υπουργός που έχει αναλάβει την προστασία των πολιτών να διαθέτει, αλλιώς παντού θα βρίσκει «αναρχικά», «τρομοκρατικά», «αντικοινωνικά» στοιχεία εγκαινιάζοντας ένα κυνηγητό μαγισσών με τρομαχτικές συνέπειες.

Σε ό,τι αφορά τον Τζεράλντ Νταρμανάν, ξεκίνησε ως δεξιός και κατέληξε να υιοθετεί δημόσια τον λόγο της γαλλικής ακροδεξιάς. Μετά τα τελευταία τρομοκρατικά χτυπήματα στην Γαλλία, έκλεισε τεμένη, κυνήγησε εξτρεμιστές μουσουλμάνους, διέλυσε τις οργανώσεις τους, αλλά παράλληλα κυνήγησε και αθώους πολίτες επειδή είχαν μουσουλμανικό θρήσκευμα στιγματίζοντας Γάλλους πολίτες με πλήρη δικαιώματα.

Οι δυο υπουργοί δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να ακολουθούν το δόγμα που επιβάλλει ο υπέροχος καπιταλιστικός μας κόσμος, ο οποίος επιθυμεί τον λαό φοβισμένο να κάθεται στο σπίτι του. Να απέχει από τις κοινωνικές διεκδικήσεις. Όποιος σηκώνει κεφάλι, βαπτίζεται επικίνδυνος και πρέπει να συμμορφωθεί. Η εξουσία αντιμετωπίζει το λαό σαν σκλάβο της και τους αστυνομικούς ως επιστάτες οι οποίοι έχουν το ελεύθερο να πράξουν ό,τι είναι δυνατόν για να κάμψουν την όποια αντίσταση.

Θα τους αφήσουμε;