Γράφει η Μάργκαρετ Κίμπερλυ
Η φράση ΝαιΑλλάΓια… (whataboutism) χρησιμοποιείται για να φιμώσει ή να προσβάλλει όσους αντιτίθενται στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό. Αντιθέτως, θα πρέπει να το ενστερνιστούμε, ως ένα τρόπο να αποκαλυφθεί αυτό που συχνά κρύβεται / κρύβουν.
Όποιος μιλάει ανοιχτά ενάντια στον ιμπεριαλισμό, τον καπιταλισμό ή τον ρατσισμό, με στέρεα παραδείγματα της τρομερής ζημιάς που κάνουν, να περιμένει ότι θα κατηγορηθεί με τον επίφοβο όρο ΝαιΑλλάΓια.. (whataboutism). Με απόλυτη ακρίβεια, η αποκάλυψη των αμερικανικών εγκλημάτων θα οδηγήσει σε ένα «κατηγορώ» με στόχο να φιμώσει τους διαφωνούντες.
Όταν παντού επικρατεί η πολεμική προπαγάνδα για την Ουκρανία ή οποιοδήποτε άλλο μέρος του κόσμου που ο ηγεμόνας κάνει τις βρωμοδουλειές του, είναι λογικό να διερευνήσουμε και να ρωτήσουμε. Γιατί οι θάνατοι των 14.000 ανθρώπων που σκοτώθηκαν στον εμφύλιο πόλεμο της Ουκρανίας αποκρύπτονται; Γιατί απαγορεύεται να ρωτήσει κανείς για την καταστροφή της Λιβύης από τις ΗΠΑ; Ομως, τη στιγμή που θα κάνει κανείς τη σωστή ερώτηση, αμέσως θα κατηγορηθεί ότι έχει ενδώσει στην αμαρτία του whataboutism.
Η λέξη whataboutism βρίσκεται πια στο λεξικό και ορίζεται ως «η πράξη ή η πρακτική της απάντησης στην κατηγορία διάπραξης αδικήματος, με τον ισχυρισμό ότι αδίκημα που διαπράχθηκε από άλλον είναι ισότιμο ή ακόμη χειρότερο». Πρόκειται για ακριβή και απολύτως υπερασπίσιμο ορισμό.
Η κατηγορία του whataboutism έχει σκοπό να λογοκρίνει τον ομιλητή, να δικαιολογήσει τις ενέργειες των ΗΠΑ και να υπερασπιστεί τις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων από αυτές. Ο λόγος για τον οποίο οφείλει κανείς να υπερασπιστεί το whataboutism είναι η άρνηση και η συγγνώμη. Είναι φρικτό τα ψέματα και τα εγκλήματα να μην απαντώνται με επαληθεύσιμες πληροφορίες, οι οποίες και τα τα αποκαλύπτουν.
Ο όρος whataboutism έχει αποκτήσει δημοφιλία εν μέρει επειδή έχει περισσέψει η υποκρισία που πρέπει να καταδείξουμε, και υπάρχουν εξαιρετικά πολλοί οπαδοί του αμερικάνικου εξεπσιοναλισμού, οι οποίοι υπερασπίζονται αυτά που θα έπρεπε να καταδικάσουν.
Όταν το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο (ΔΠΔ) ανακοίνωσε ότι θα ξεκινήσει έρευνα για την «κατάσταση στην Ουκρανία», τα συστημικά μέσα ενημέρωσης και οι πολιτικοί τους εταίροι χαιρέκακα δακτυλοδείξαν τη Ρωσία.
Δεν επεσήμαναν ότι οι ΗΠΑ, όπως και η Ρωσία, δεν έχουν υπογράψει τη Συνθήκη της Ρώμης που δημιούργησε αυτό το ΔΠΔ. Οι ΗΠΑ, μάλιστα, όχι μόνον δεν είναι κράτος μέλος, αλλά το 2002 το [αμερικάνικο] Κογκρέσο ψήφισε τον Νόμο περί Προστασίας των Αμερικάνων Στρατιωτικών (American Service Members Protection Act), ευρέως γνωστό ως Νόμος Εισβολής στη Χάγη (Hague Invasion Act). Δίνει στις ΗΠΑ το δικαίωμα να απελευθερώσουν οποιονδήποτε πολίτη τους μπορεί να κρατείται στο δικαστήριο της Χάγης. Που κι αυτό δεν είναι καν απαραίτητο, αφού ο νόμος απαγορεύει την παράδοση/ έκδοση αμερικανών στο ΔΠΔ.
Το στηθοκοπήματα για την έρευνα [του διεθνους δικαστηριου] για την Ουκρανία, οφείλουν να ανοίξουν τη συζήτηση για την εχθρική στάση των ΗΠΑ προς το ΔΠΔ. Είναι ένα ξεκάθαρο παράδειγμα για το πότε και πώς πρέπει να ασκείται το whataboutism. Το να μην αναφέρουμε τη σχέση των ΗΠΑ ή μάλλον την έλλειψη σχέσης των ΗΠΑ με το ΔΠΔ, θα σήμαινει ότι συμφωνούμε με το δόγμα του [αμερικάνικου] εξεπσιοναλισμού.
Εάν ο Βλαντιμίρ Πούτιν περιγράφεται ως εγκληματίας πολέμου, κακοποιός, δικτάτορας και σύγχρονος Χίτλερ, είναι αναγκαίο και απαραίτητο να αναρωτηθούμε και για τους προέδρους των ΗΠΑ. Για λόγους συντομίας, σκεφτείτε μόνο τους Αμερικανούς προέδρους από το 2001 και μετά. Οι εισβολές και οι επεμβάσεις των ΗΠΑ στη δυτική Ασία, τη Βόρεια Αφρική, την Κεντρική Ασία και το Κέρας της Αφρικής έχουν οδηγήσει στην προσφυγιά περισσότερους από 37 εκατομμύρια ανθρώπους, από τότε που ξεκίνησε ο «πόλεμος κατά της τρομοκρατίας». Γιατί, λοιπόν, να μην αποκαλούνται, επίσης, εγκληματίες πολέμου ο Τζορτζ Μπους, ο Μπαράκ Ομπάμα, ο Ντόναλντ Τραμπ και ο Τζο Μπάιντεν; Η σιωπή έναντι των εγκλημάτων τους αποτελεί άδεια και έγκριση της αμερικάνικης επιθετικότητας.
Ο αμερικάνικος εξεπσιοναλισμός είναι ασθένεια που έχει μολύνει το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού αυτής της χώρας [των ΗΠΑ]. Δυστυχώς, πολύ εύκολα και σχεδόν χωρίς πίεση, οι περισσότεροι άνθρωποι υπερασπίζονται τα κακουργήματα του έθνους τους. Ο Τζορτζ Μπους, σήμερα πια, θεωρείται ένας ευγενικός ηλικιωμένος κύριος που ζωγραφίζει κουταβάκια. Το ένα εκατομμύριο νεκρούς από την εισβολή στο Ιράκ πολύ λίγοι το θυμούνται ή αναγνωρίζουν. Και αν το κάνεις θα δημιουργήσεις μεγάλη δυσαρέσκεια.
Κάθε είδηση για μετανάστες που επιχειρούν την επικίνδυνη διέλευση από τη Βόρεια Αφρική στην Ευρώπη, όφειλε να αναφέρει την καταστροφή της Λιβύης, που συντελέστηκε υπό την καθοδήγηση του Μπαράκ Ομπάμα. Αλλά ο Ομπάμα είναι ο πρώτος μαύρος πρόεδρος και εξακολουθεί να θεωρείται πρότυπο ευθύτητας, ένας άνθρωπος που έφερε ελπίδα και αλλαγή. Είναι υπερβολή να καταδεικνύεις την ευθύνη του σε μια συνεχιζόμενη ανθρωπιστική κρίση, για όσους προπαγανδίζουν την πίστη στην καλοσύνη του ίδιου του Ομπάμα και του έθνους.
Ακόμη και ο Ντόναλντ Τραμπ, ο οποίος συνήθως υποτιμάται και υβρίζεται, δεν ξεμπροστιάζεται που συνέχισε τους πολέμους των προκατόχων του ή που σκότωσε τουλάχιστον 40.000 Βενεζουελάνους μέσω του καθεστώτος κυρώσεων που επέβαλε. Το «σύνδρομο διαταραχής Τραμπ» δεν επεκτείνεται στα εγκλήματά του κατά των ανθρώπων του παγκόσμιου Νότου. Είναι τεράστια η ισχύ του εξεπσιοναλιστικού μύθου της λευκής υπεροχής.
Και αυτός ο μύθος δεν μπορεί να ξεριζωθεί και να καταστραφεί αν δεν έρθουν στο φως γεγονότα που ακούγονται δυσάρεστα. Αν οι ανίδεοι και συμβιβασμένοι θέλουν να μας φωνάξουν με όλη την δύναμη των πνευμόνων τους Whataboutism!, βεβαίως και να το πράξουν. Οι στόχοι της περιφρόνησής τους δεν πρέπει να αισθανθούν καμμία ανάγκη να δικαιολογηθούν. Αντιθέτως, οφείλουν να αγκαλιάσουν τη φράση, και να επαυξήσουν, βγάζοντας στο φως κάθε πληροφορία που οδηγεί στην επίγνωση.
Ο κόσμος οφείλει να μάθει για τα εγκλήματα των ΗΠΑ και των συμμάχων τους. Όταν τα ίδια ευρωπαϊκά έθνη που στέλνουν πίσω τους αφρικανούς και τους πρόσφυγες από τη Μέση Ανατολή ανακοινώνουν ότι θα δεχτούν απαξάπαντες τους Ουκρανούς, το τραβάει ο οργανισμός τους το whataboutism. Όταν ο Μπάιντεν κουνάει το δάχτυλο στη Ρωσία, οφείλουμε να θυμίσουμε πως είναι ο ίδιος που αποφάσισε να ληστέψει από επτά δισεκατομμύρια δολάρια το Αφγανιστάν. Οι Αφγανοί βρίσκονται σε τόσο απελπιστική κατάσταση που πολλοί από αυτούς καταφεύγουν στην πώληση των νεφρών τους για να μπορέσουν να επιβιώσουν.
Η Ουκρανική κρίση είναι, απλώς, το πιο πρόσφατο παράδειγμα, μια ακόμη ευκαιρία να καταδείξουμε όλα τα κακά που διέπραξαν οι ΗΠΑ και οι εταίρους τους. Και κανείς μας δεν πρέπει να αποφύγει να το πράξει, ακόμη και αν το ΝαιΑλλάΓια.. χρησιμοποιείται υποτιμητικά, ακόμη και αν δεν αντιμετωπίζεται ως το παράσημο που είναι.
το κείμενο απέδωσε στα ελληνικά, από το αγγλικό πρωτότυπο, η Λαμπρινή Θωμά.