Τι φταίμε εμείς αν όλοι οι θεσμικοί φορείς είναι με το «όχι»;

του Θάνου Καμήλαλη

To στοιχειώδες που θα περίμενε κανείς, θα ήταν η κυβέρνηση να μπει σε κάποιου είδους διαβούλέυση, με τις πλευρές που εκφράζουν σοβαρούς φόβους για την αντισυνταγματικότητα του νομοσχεδίου και τους πολύ επικίνδυνους περιορισμούς που θέτει (ή καλύτερα δύναται να θέσει) στο δικαίωμα στη διαμαρτυρία. Δεν είναι μικρό πράγμα άλλωστε, να φέρνεις ένα νομοσχέδιο που επεμβαίνει στο δικαίωμα του συνέρχεσθαι και η Επιστημονική Υπηρεσία της Βουλής να βρίσκει το ένα πρόβλημα πίσω από το άλλο. Ούτε να έχεις την Ολομέλεια των Δικηγορικών Συλλόγων, αλλά και τον Δικηγορικό Σύλλογο Αθηνών (που δεν τον λες και αριστερό), να εκφράζουν φόβους αντισυνταγματικότητας και να εκφράζουν έντονα την αντίθεσή τους σε συγκεκριμένα άρθρα. Ούτε μία οργάνωση εγνωσμένου κύρους, όπως η Διεθνής Αμνηστία, να κάνει λόγο για «αδικαιολόγητη παρέμβαση της κυβέρνησης στο δικαίωμα στην ελευθερία της ειρηνικής συνάθροισης, όπως διασφαλίζεται από τις διεθνείς και περιφερειακές συνθήκες στις οποίες συμμετέχει η Ελλάδα». Ή την Εθνική Επιτροπή για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου , αρμόδιο συμβουλευτικό όργανο της Πολιτείας για θέματα δικαιωμάτων, να εστιάζει στους αόριστους νομικους όρους που μπορεί να σημαίνουν απαγόρευση μίας συγκέντρωσης. Ή σύσσωμες τις δημοσιογραφικές Ενώσεις να καταγγέλλουν οργισμένα το νομοσχέδιο.

Τι είναι όλοι αυτοί; Μπάχαλοι; Αριστεριστές; Κομματικά φερέφωνα; Αναχρονιστικοί; Κακοί επαγγελματίες συνδικαλιστές; Ψηφοφόροι του πρώην Υπουργού Δικαιοσύνης του ΠΑΣΟΚ και νυν βουλευτή του ΚΙΝΑΛ, Χάρη Καστανίδη,που (ακόμα) και από τον δικό του πολιτικό χώρο κάνει λόγο για νομοθέτημα «πολύ μακριά από τη δημοκρατική αντίληψη»; Ζηλεύουν τις επιτυχίες του κυβερνητικού σχήματος, όπως έγραψε στην «Καθημερινή» ο μόνιμος υπερασπιστής – φερετζές της κυβέρνησης, «συνταγματολόγος», Νίκος Αλιβιζάτος; Συριζαίοι σαν τους Financial Times, που η Σοφία Βούλτεψη τους θεωρεί κάτι σαν την «Αυγή»;

Όλες οι παραπάνω αντιδράσεις, που ξεπερνούν κατά πολύ την πολιτική αντιπαράθεση και έχουν να κάνουν με ένα ιδιαίτερα ευαίσθητο ζήτημα δημοκρατικού δικαιώματος, δείχνουν το πόσο επικίνδυνο είναι στο νομοσχέδιο. Πολλοί θα σοκάρονταν περισσότερο, αν είχαν να κάτι ανάλογο στη Ρωσία, την Ουγγαρία ή την Πολωνία, αλλά είναι εδώ, σε εμάς. Απέναντι στην στοιχειοθετημένη κριτική, άρθρο άρθρο, η κυβέρνηση Μητσοτάκη αντιπαραβάλλει τη γνωστή συνταγή της «μπαλας στην εξέδρα», της αντιστροφής της πραγματικότητας και των μη επιχειρημάτων. Στην πρωτολογία του στη Βουλή, ο Μητσοτάκης ανέφερε (φυσικά) τους «βανδάλους» στη ζαρντινιέρες, το μνημείο των νεκρών της Marfin (που δεν θα μπορούσε να λείπει από αυτήν τη κουβέντα) και την «τυφλή βία, την άκρατη καταστροφή», που «λέγεται φασισμός». Ο Υπουργός μη Προστασίας του Πολίτη, Μιχάλης Χρυσοχοϊδης, ανακάλυψε ότι η «Δημoκρατία στενάζει στις συγκεντρώσεις». Ίσως να το διάβασε κάπου, αλλά η ανάγνωση δεν ήταν ποτέ το φόρτε του.

Και οι δύο επικαλούνται τις «μικρές συγκεντρώσεις που κλείνουν τον δρόμο», αλλά, θα πρέπει να το λέμε ξανά και ξανά, για το ζήτημα αυτό υπάρχει το σχετικό νομικό πλαίσιο και συγκεκριμένα το Προεδρικό Διάταγμα 120/2013 , που εκδόθηκε επί κυβέρνησης Σαμαρά.

«Το νομοσχέδιο θα εφαρμοστεί» λένε και ξαναλένε. Αυτό, μένει να φανεί. Το σίγουρο όμως είναι ότι η κυβέρνηση δίνει ξανά διαπιστευτήρια καταπάτησης δικαιωμάτων, κεκτημένων, μαζί με μία αυταρχική δυσανεξία στην κριτική και τις αντιδράσεις. Λίγο με τα εκατοντάδες ταϊσμένα ΜΜΕ, λίγο με την απαγόρευση κάποιας διαδήλωσης, αν οι αντιδράσεις ξεφύγουν εν ευθέτω χρόνω, λίγο με κανένα επόμενο νομοθέτημα, θεωρεί ότι η δουλειά θα γίνει. Αυταρχικά, ισοπεδωτικά, ξεδιάντροπα, με μια αντίληψη περί δημοκρατίας που έχει να κάνει με το συνεχές χειροκρότημα και λιβάνισμα και με μια ψήφο κάθε τέσσερα χρόνια. Πάντως, μέσα σε όλον τον χαμό αυτής της εβδομάδας, δεν μπορούμε να πούμε ότι κρύβονται και πολύ.