Υπουργό έχουμε, η Προστασία του Πολίτη αγνοείται

του Θάνου Καμήλαλη

Ας σκεφτούμε καταρχάς τον μέσο, κεντρώο ή ακόμα και κεντροδεξιό πολίτη. Όχι αυτόν που ιεραρχεί τις προτεραιότητές του με βάση το δελτίο ειδήσεων του κάθε ΣΚΑΙ, έναν «καλόπιστο» μετριοπαθή, ίσως φιλελεύθερο, ψηφοφόρο της ΝΔ, ή και του ΚΙΝΑΛ. Αυτόν που βάζει το θέμα της «ασφάλειας» ψηλά στην πολιτική του ατζέντα, ζητάει καλή και σωστή αστυνόμευση, έχοντας θετική ή ακόμα και πολύ θετική άποψη για τον ρόλο του αστυνομικού και περιμένει συγκεκριμένα πράγματα από τον υπουργό Προστασίας του Πολίτη.

Απέναντι σε αυτόν τον πολίτη, όπως και απέναντι σε ανθρώπους σαν εμένα, υπάρχει εδώ και έξι μήνες ένας εμμονικός και σε παράλληλη πραγματικότητα Υπουργός, που το μόνο που κάνει είναι να κυνηγάει τις εντυπώσεις, να ασχολείται με μία συνοικία της Αθήνας και συγκεκριμένα, όπως καταγγέλθηκε πρόσφατα, με το «πολιτικό έγκλημα», όχι το ποινικό, με στέκια σε υπόγεια Πανεπιστημίων και να αρνείται πεισματικά να αναγνωρίσει σοβαρές και πολλές περιπτώσεις όπου ο πολίτης θίγεται λόγω αστυνομικής αυθαιρεσίας. Μάλιστα, το κερασάκι στην τούρτα και το θεωρητικά ευαίσθητο ζήτημα για έναν τέτοιο ψηφοφόρο, είναι η απόπειρα παρέμβασης στη Δικαιοσύνη. Ε, ο Χρυσοχοϊδης κατάφερε να το κάνει και αυτό.

Είναι, για παράδειγμα, τόσο σοβαρό ζήτημα, το τι συμβαίνει σε ένα κτίριο στην οδό Ματρόζου, στο Κουκάκι της Αθήνας; Με το φτωχό μου το μυαλό πιστεύω ότι δεν είναι, ούτε για εμένα, ούτε για πολλούς σε αυτήν τη χώρα. Έχουμε κάποια στοιχεία για κάποια φοβερή εγκληματική οργάνωση που χρησιμοποιεί το συγκεκριμένο κτίριο ως «γιάφκα» και κρύβει «βαρύ οπλισμό»; Όχι, δεν έχουμε, ούτε υπάρχουν, η αστυνομία δεν έχει βρει τίποτα σοβαρό και «εγκληματικό» σε καμία κατάληψη, γι αυτό ασχολούμαστε συχνά με άδεια κουτάκια μπύρας ή βότκας, ξύλα και πέτρες.

Από την άλλη πλευρά: Είναι σοβαρό ζήτημα το ότι αστυνομικοί, χωρίς διακριτικά και χωρίς εισαγγελέα, επιχείρησαν να μπουν στο σπίτι μιας οικογένειας και μετά ξυλοκόπησαν μέλη της στην ταράτσα, επειδή τόλμησαν να αρνηθούν και να ζητήσουν τον λόγο; Νομίζω είναι. Είναι σοβαρό ζήτημα όταν Αστυνομία και Υπουργός επιμένουν να συκοφαντούν τη συγκεκριμένη οικογένεια,  υποστηρίζοντας ότι επιτέθηκαν και μάλιστα «πήγαν να πάρουν το όπλο ενός αστυνομικού;» Νομίζω είναι. Είναι σοβαρό ζήτημα όταν κάτοικοι ζητούν σωστή αστυνόμευση και ασφάλεια στα Εξάρχεια, όχι κλούβες με ΜΑΤ, συναντιούνται με τον διοικητή του Α.Τ Εξαρχείων και στη συνέχεια καταγγέλλουν δημόσια και επώνυμα ότι ο διοικητής τους είπε  πως έχει εντολές να «να παταχθεί πρώτα το πολιτικό και μετά το ποινικό»; Νομίζω είναι. Είναι σοβαρό ζήτημα όταν, σύμφωνα με πολλά ντοκουμέντα και μαρτυρίες, νέοι και νέες που έτυχε να βρίσκονται σε στενά των Εξαρχείων, ξυλοκοπούνται, συλλαμβάνονται, εξευτελίζονται και φορτώνονται απίθανες διώξεις, επειδή είναι 17^η Νοεμβρίου ή 6^η Δεκεμβρίου και πρέπει η Αστυνομία να κάνει συλλήψεις; Νομίζω είναι. Είναι σοβαρό ζήτημα όταν ο Υπουργός συστήνει μια Επιτροπή για τη διερεύνηση περιστατικών αστυνομικής αυθαιρεσίας και μόλις 20 ημέρες μετά, ο επικεφαλής της Επιτροπής, συνταγματολόγος Νίκος Αλιβιζάτος, που δεν τον λες και «μπαχαλάκη», του στέλνει επιστολή και απειλεί με παραίτηση;

Με τι ασχολείται από όλα αυτά ο Υπουργός; Με τις φαντασιώσεις τις δικές του και του ακροατηρίου που ζητάει αίμα στα Εξάρχεια. Τα πραγματικά δεδομένα απλά τα αψηφά, δεν έχουν στο κάτω κάτω σημασία. Φτάνει μάλιστα στο σημείο να λέει, σε συνέντευξή του στην ΕΡΤ την Τρίτη, πράγματα ακατανόητα όπως για «σιωπή και μάλιστα επιτηδευμένη για να μην δυσαρεστηθούν ορισμένοι οι οποίοι είναι πολύ κοντά τους και δε θέλουν σε καμία περίπτωση κάποιοι επώνυμοι να καταδικαστούν κάποιοι άλλοι οι οποίοι διαπράττουν όλα αυτά. Εννοώ δηλαδή υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι διαπράττουν αδικήματα και για αυτούς κατά κάποιο τρόπο υπάρχει μία ασυλία και δεν υπάρχει καταδίκη»  Ή για «καταληψίες» με «ονοματεπώνυμο και μπορούν με διάφορους τρόπους να επηρεάζουν τα κόμματα, την κοινή γνώμη, τα μέσα». Ή για «τρομοκρατία» και «οργανώσεις που ξαναγεννήθηκαν και υπάρχουν», μετά την εξάρθρωση της 17 Νοέμβρη. Πραγματικά, ζούμε στην ίδια χωρα;

Το πιο κατανοητό του, είναι η πίεση στη Δικαιοσύνη για να αναβαθμιστεί το κατηγορητήριο σε βάρος των συλληφθέντων στο Κουκάκι. Αν θυμάμαι καλά, η Νέα Δημοκρατία του Κυριάκου Μητσοτάκη είχε μια ιδιαίτερη «ευαισθησία» σε απόπειρες παρεμβάσεων στην «ανεξάρτητη Δικαιοσύνη», ως αντιπολίτευση. Στις πιέσεις, πολιτικές και αστυνομικές, απάντησε σήμερα η Ένωση Δικαστών και Εισαγγελέων και πολύ καλά έκανε.

Κι αυτό που δεν είπε, είναι μία συγγνώμη, προς την οικογένεια Ινδαρέ. ‘Όπως αναρωτιόταν και ο Κωνσταντίνος Πουλής προφορικά, στο ραδιόφωνο, πόσο δύσκολο είναι να ψελλίσει ο Χρυσοχοϊδης ένα «η αστυνομία έκανε λάθος»; Και γιατί είναι τόσο δύσκολο; Ερώτημα ρητορικό, γιατί φαίνεται ότι η σχέση Αστυνομίας – Υπουργού δεν είναι μια σχέση ιεραρχική, υφισταμένου – προϊσταμένου, αλλά μία «διαπραγμάτευση» μεταξύ δύο αυτόνομων μερών. Δεν είναι δα όμως και υπερβολική μία δήλωση τύπου «λόγω της έντασης και εν μέσω επιχείρησης, μπλα μπλα μπλα, οι αστυνομικοί ενήργησαν με τρόπο υπερβολικό κλπ κλπ». Για τον υπουργό «Προστασίας του Πολίτη» όμως φαίνεται ότι είναι προτιμότερο να εκτίθεται στην κοινωνία, αναλαμβάνοντας σημαντικό μέρος της ευθύνης για το φιάσκο, αντί να εκθέσει, έστω δειλά, ένα «μεμονωμένο περιστατικό» αυθαιρεσίας μερικών αστυνομικών.

H πολιτική είναι θέμα προτεραιοτήτων. Ένας Υπουργός «Προστασίας του Πολίτη» που προτιμάει να εκθέτει μία οικογένεια που ξυλοκοπείται αντί για τους αστυνομικούς που τους ξυλοκόπησαν είναι κακός Υπουργός. Ένας Υπουργός που δίνει εντολή να μπει το «πολιτικό έγκλημα» πάνω από το ποινικό είναι ένας κακός Υπουργός. Ένας Υπουργός που προσπαθεί να παίξει «πόλεμο», για να έχουν να δείχνουν τα κανάλια και που αρνείται, όχι μόνο να λογοδοτήσει επί του πρακτέου, αλλά να λογοδοτούν οι υφιστάμενοί του, είναι ένας κακός Υπουργός. Μακάρι να μπορούσαμε να συμφωνήσουμε σε κάποια τέτοια βασικά.