Πριν λίγες μέρες, σε μια συνέντευξή που διαδόθηκε και καταχειροκροτήθηκε, ο γνωστός τηλε-σκηνοθέτης Πάνος Κοκκινόπουλος, δήλωσε, αναφερόμενος στις γυναικοκτονίες πως «είμαστε τριτοκοσμικοί και στην Τουρκία έχει πολλούς σαν εμάς, είμαστε το Ιράν της Ευρώπης, ως γνωστόν».

Είναι ενδιαφέρουσες οι αντιστοιχίες που επέλεξε, επιδεικνύοντας τον οριενταλισμό του «μικρού λευκού», όπως θα έλεγαν και οι φίλοι μου οι διανοούμενοι.

Από τα παραδείγματα, αλλά και από την όλη έκφραση, είναι άμεσα προφανές ό,τι το θέμα του κ. Κοκκινόπουλου ήταν μόνο από σπόντα οι γυναικοκτονίες. Το πραγματικό επίδικο είναι το αυτομαστίγωμα, ή μάλλον το μαστίγωμα της «ανατολίτικης» πλέμπας,  την οποία βλέπει από την σκοπιά του εξωτερικού παρατηρητή.

Γι’ αυτό και το χειροκρότημα. Όσοι χειροκρότησαν δεν χειροκρότησαν μια συγκροτημένη άποψη για τις γυναικοκτονίες (άλλωστε, όπως θα δούμε παρακάτω, το σχόλιο είναι και πραγματολογικά λάθος). Χειροκρότησαν την περιφρόνηση στον ανατολίτη «αίλυνα», δηλαδή χειροκρότησαν τον εαυτό τους ως ανώτερο, πολιτισμένο δυτικό, που μας κάνει χάρη και ζει ανάμεσα σε εμάς τους κάφρους, με τα κλαρίνα μας, τα μπουζούκια μας, τα μπρουτάλ ήθη μας, τον υποδεέστερο πολιτισμό μας.

Είναι ωραίος ο «Άλλος», αρκεί να παραμένει πολύ Άλλος, δηλαδή αφημένη μονάδα που βρίσκεται στην ανάγκη μας (όπως αντιλαμβάνονται το μετανάστη), και όχι διπλανός και ισότιμος ως ο συμπολίτης μας. Αν ο χειροκροτητής των απόψεων του Κοκκινόπουλου ζούσε πράγματι μαζί και δίπλα σε μετανάστες, και δεν τους αντιμετώπιζε ως εξωτικές φιγούρες, που υποστηρίζει απλά με ποστ στο Facebook ή με καταθέσεις σε λογαριασμό στήριξης, θα του βρωμούσαν και αυτοί. Ειδικά ως ανατολίτες Τούρκοι και Ιρανοί ― ή (το πιθανότερο, και με τα κριτήρια του δυτικοκεντρισμού, ακόμα χειρότεροι), Αφγανοί και Πακιστανοί, που πολλοί μάλλιστα εκτιμούν περισσότερο τη φυλή τους και τον πολιτισμό τους, παρά τη laïcité και τον Ντιντερό.

Προσωπικά, θα επιμείνω στις ειδήσεις και τις στατιστικές όπως και στην βολική χρήση ως παραδείγματος της Τουρκίας και του Ιράν, δηλαδή του «άλλου», του «ξένου», σύμφωνα με την οπτική του κου Κοκκινόπουλου.

Μαύρα Μεσάνυχτα

Όσα αναφέρει ως χαρακτηριστικά συμβαίνοντα στην Τουρκία και στο Ιράν, συμβαίνουν σε όλα τα κράτη του πλανήτη. Ακολουθώντας την κυρίαρχη αφήγηση, επικεντρώνεται σε αυτές τις δύο χώρες, πολλοί θα προσέθεταν και το Αφγανιστάν, ενώ οι πιο αριστεροί τη Σαουδική Αραβία. Αφήνουν όμως έξω τις ΗΠΑ, με υπερ-τετραπλάσιο ποσοστό γυναικοκτονιών από την Ελλάδα και ποτέ δε θα τους περνούσε από το μυαλό να τις αναφέρουν. Αφήνουν απέξω το Βέλγιο, την Ιρλανδία, τη Βρετανία… με στατιστικές διπλάσιες και τριπλάσιες από αυτές της Ελλάδας ― πάντα αναλογικά με τον πληθυσμό.

Αφήνουν επίσης απέξω την Ιαπωνία (όπου φέτος το κυβερνών κόμμα επέτρεψε στις γυναίκες να παρακολουθούν τις συνελεύσεις του, υπό τον όρο να μη μιλούν), την Κορέα του αυστηρού παραδοσιακού σωβινισμού, και πολλές ακόμα «ανεπτυγμένες χώρες», που έχουν περάσει διαφωτισμό, ή που συμμετέχουν στην παγκόσμια οικονομία από θέση ισχύος.

Και τις αφήνουν απέξω γιατί δεν ενδιαφέρονται πραγματικά να μελετήσουν το θέμα των γυναικοκτονιών: το χρησιμοποιούν ως πρόσχημα για να εκφράσουν την ανωτερότητα τους έναντι των κάφρων συμπολιτών τους και της «ανατολίτικης» πλέμπας.

Οι στατιστικές, λοιπόν, δείχνουν ότι σε Ευρω-επίπεδο γυναικοκτονιών η Ελλάδα είναι στα πιο χαμηλά επίπεδα (φυσικά το ιδανικό επίπεδο γυναικοκτονιών είναι το μηδέν ― αλλά αυτό δεν το έχει επιτύχει καμμία χώρα έως τώρα, και σε κανένα τομέα εγκλημάτων).

Με βάση τους ψυχρούς αριθμούς λοιπόν, και τα στοιχεία της Eurostat, εμείς που, σύμφωνα με τον κο Κοκκινόπουλο, «δεν είμαστε κοινωνία αλλά φυλή» μάλλον είμαστε στο ζήτημα πιο πολιτισμένοι και πιο «κοινωνία», και ας μην έχουμε περάσει Διαφωτισμό, βρε αδερφέ…

Αχ και να’ξερες…

Όμως, ο κος Κοκκινόπουλος δεν ασχολείται με τέτοιες στατιστικές (ούτε και οι κήνσορες και θεράποντες χειροκροτητές των δηλώσεών του ως διατύπωση μιας δήθεν βαθύτερης αλήθειας). Και πιθανότατα δεν τον αφορούν.

Οι δηλώσεις του ανήκουν σε κείνο το φαινόμενο των Ελλήνων που μισούν ακόμη και τα άντερά τους γιατί ο τόπος τους πέφτει πολύ μικρός και λίγος, και Θα ήθελαν να είναι κάποιος άλλος. Κάποτε τουλάχιστον τους εκπροσωπούσε ο Ροϊδης. Σήμερα τους εκπροσωπούν ο Κωστόπουλος, ο Δημητριάδης, το εκάστοτε «Ποτάμι», και τα επτά κακά της μοίρας μας.

Θυμίζουν επτανήσια εκφωνήτρια της ΕΡΤ, που σχολίαζε σε συνέντευξη της, προ πολλών ετών, ότι κακώς ενώθηκαν τα Ιόνια νησιά με την Ελλάδα γιατί «τώρα θα ήταν παρουσιάστρια στη RAI» (βέβαια την εποχή της Ένωσης τα Ιόνια νησιά ανήκαν στην Μεγάλη Βρετανία, όχι στην Ιταλία, αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα: το τουπέ μετράει).

Πολύ απλά, πρόκειται περί ρατσιστικού αυτομαστιγωτικού συνδρόμου, καθρέφτισμα του ρατσισμού του αποικιοκράτη. Θαυμάζει ως πρότυπο το κράτος ληστή και φονιά, θεωρεί πολιτισμό όσα αυτός «κατέκτησε» καταστρέφοντας λαούς (για των οποίων τη μοίρα δεν τρέχει μία), και φτάνει να προσκυνάει τον εξεπσιοναλισμό του «πολιτισμένου Ευρωπαίου» που επιλέγει ως πρότυπο. Είναι ο ευτυχισμένος μπαρμπα-Θωμάς του αφεντικού που επέλεξε που κριτικάρει τους μαύρους, θεωρώντας τον εαυτό του αν όχι λευκό, αλλά τουλάχιστον μουλάτο.

Για να δανειστώ μια έκφραση των αμερικάνων εβραίων: είναι οι self hating Greeks, από αυτούς που θέλουν να μας «ξεβλαχέψουν» και να μας παραδώσουν αγνούς στην μεγάλη Ευρωπαϊκή οικογένεια, η οποία στο (πραγματικά επαρχιώτικο, δηλαδή με σύμπλεγμα κατωτερότητας έναντι της πόλης) μυαλό τους έχει εξιδανικευθεί ως το ζενίθ του πολιτισμού.

Από το πνίξιμο στο αίμα των δυτικοευρωπαϊκών επαναστάσεων τους (από το 1848 και το 1870 έως τους Σπαρτακιστές), και από την Αποικιοκρατία, τον Α’ και Β’ παγκόσμιο και το Ολοκαύτωμα, την μετα-αποικιοκρατία (Κορέα, Ινδοκίνα, Αλγερία, Κονγκό, Κεντρική Αφρικανική Δημοκρατία, κα), έως τα πρόσφατα καταστροφικά μνημόνια προς χάρη των τραπεζών, κάθε έγκλημα της «διαφωτισμένης Ευρώπης» έχει ξεπλυθεί, ενώ η ντροπή είναι όλη δική μας ― των απολίτιστων, των μη επαρκώς δυτικών, των PIIGS…

Πέραν του Κωστοπουλικού ελιτισμού (ελιτισμός, βεβαίως, κυριολεκτικώς του κώλου, αν τον κρίνει κανείς με βάση εξώφυλλα των εντύπων που διηύθυνε ο Πέτρος Κωστόπουλος), που αποτελεί μια εξήγηση, υπάρχει και η εσωτερίκευση του από έξω ρατσισμού.

Όσα άκουσε τόσες φορές ο καθένας μας, από τις γερμανικές φυλλάδες και τους προσκυνημένους, για τον ελληνικό λαό, όχι μόνον έχουν γίνει αποδεκτά, αλλά εκφράζονται με πολύ μεγαλύτερο πάθος και από αυτό που επιδεικνύει ο οποιοσδήποτε ακροδεξιός ευρωπαίος ρατσιστής.

Κι εδώ δεν μπορώ παρά να σκεφτώ πως, αν ο κος Κοκκινόπουλος χαρακτήριζε με αντίστοιχους όρους, σαν το «φυλή και όχι κοινωνία», κάποιον λαό της Αφρικής ή της Ασίας θα είχαν βγει πολύ περισσότεροι στα κάγκελα να καταδικάσουν το ρατσισμό του. Ακόμη κι αν μιλούσε για περιοχές που οι δομές τους είναι πράγματι οργανωμένες με όρους «φυλής». Ο ρατσισμός του τότε θα χτυπούσε χιλιάδες καμπανάκια. Ενώ τώρα, όταν στρέφεται κατά του δικού του λαού, πρόκειται τάχα απλά για «κριτική».

Θα ήταν όμως τέτοια αν γίνονταν εκ των έσω ― δηλαδή όχι απλά από Έλληνα, αλλά από κάποιον που δεν στέκεται εκτός του πληθυσμού που κρίνει, αλλά συμπεριλαμβάνει σε αυτόν και τον εαυτό του, όχι ως ατύχημα της γέννησης, αλλά ως ταυτότητα. Αν δηλαδή εμπεριείχε και την αυτοκριτική.

Όπως εκφράστηκε, και όπως εκφράζεται συνήθως από πολλούς «μικρούς λευκούς», η θέση του κ. Κοκκινόπουλου είναι υιοθέτηση του ρατσισμού και του οριενταλισμού από τη ρίζα τους και ως το τελευταίο τους κλαδάκι ― και ταυτόχρονα βγάλσιμο της ουράς του(ς) απέξω.

Και όπως κάθε φορά, έτσι και τώρα, η αφορμή της καταδίκης (εδώ οι γυναικοκτονίες) είναι απλά το πρόσχημα. Το βαθύτερο μήνυμα είναι «Είστε πλεμπαίοι, κάφροι, τελευταίοι, ενώ εγώ πολιτισμένος ευρωπαίος (όπως πρέπει να είναι κάθε σωστός άνθρωπος)».

Δεν λέω, μπορεί (ίσως χάρη στην επίμονη ανάγνωση των εντύπων του Κωστόπουλου όταν ήταν νεαρότεροι) να είναι πιο Ευρωπαίοι από εμάς τους κάφρους (και ασφαλώς με λιγότερο καλή όραση και πιθανή τριχοφυία στις παλάμες).

Αλλά τότε ας αφήσουν τις γυναικοκτονίες έξω, δεν τους συμφέρει: στατιστικά, ως ευρωπαίοι, έχουν πολλαπλάσια έφεση στη συγκεκριμένη βαρβαρότητα.

*Το κείμενο αυτό γράφτηκε μετά από μια συζήτηση με το Νίκο Βεντούρα. Τον ευχαριστώ.