«Συγγνώμη κύριε ποιος είστε»: Όταν η γελοιότητα συνάντησε την εκτροπή

του Θάνου Καμήλαλη

Μία φορά κι έναν καιρό, η κυβέρνηση Μητσοτάκη υποσχόταν ότι στο σκάνδαλο των υποκλοπών θα βγουν «όλα στο φως». Λίγες μέρες μετά από διαδοχικές έμμεσες παραδοχες για παρακολουθήσεις ακόμα και του αρχηγού ΓΕΕΘΑ («ενδεχομένως» από ένα «παραμάγαζο εντός της ΕΥΠ» όπως είπε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος), έχουμε την παγκόσμια πρωτοτυπία να ζητάει ένας πρόεδρος Ανεξάρτητης Αρχής να ενημερώσει τη Βουλή και η πλειοψηφία εντός της Βουλής να του απαντάει «εσένα ποιος σε κάλεσε».

Στέλνει επιστολή ο Χρήστος Ράμμος, ο πρόεδρος της ΑΔΑΕ, στην Επιτροπή Θεσμών και Διαφάνειας, στην οποία ουσιαστικά αναφέρει ότι «έχω σοβαρά στοιχεία, θα ήθελα να σας ενημερώσω, όπως προβλέπεται». Ο Πρόεδρος της Επιτροπής Θεσμών και Διαφάνειας, Αθανάσιος Μπούρας, αρχικά φέρεται να λέει ότι δεν πρόλαβε να διαβάσει την επιστολή, γιατί μία μέρα μετά την κατάθεσή της γιόρταζε. Συνεχίζουν τα μέλη της ΝΔ εντός της Επιτροπής, που επιτίθενται στον κ.Ράμμο, υποστηρίζοντας ότι υπερβαίνει τις αρμοδιότητες του και «λειτουργεί πολιτικά».

Το κερασάκι στην τούρτα που πετάει η Νέα Δημοκρατία κάθε εβδομάδα σε θεσμούς και Σύνταγμα, βάζει ο ίδιος ο Πρόεδρος της Βουλής, ο Κωνσταντίνος Τασούλας. Χαρακτηρίζει ειρωνικά «αυτόκλητο καλεσμένο» τον Πρόεδρο της ΑΔΑΕ, προσθέτοντας ότι «η Επιτροπή καλεί, δεν αυτοπροτάσσεται κάποιος. Δεν είναι παραξενιά ή πείσμα, υπάρχει θεσμική διαδικασία».

Χαρά στην υπόμονή του κ.Ράμμου, που επιμένει θεσμικά, όπως ορίζουν το Σύνταγμα και οι Νόμοι, χωρίς να παρεκκλίνει από τα καθήκοντα της θέσης του. Στέλνει δεύτερη επιστολή με διευκρινίσεις επί του αιτήματός του, της οποίας η σύνοψη είναι ως εξής: «Προβλέπεται στον νόμο που ψηφίσατε πρόσφατα» λέει. «Σας ζήτησα να συνεδριάσετε γιατί θέλω να σας παρουσιάσω, κεκλεισμένων των θυρών, τα πολύ σοβαρά στοιχεία από τους ελέγχους που κάναμε» προσθέτει. «Πρέπει να ενημερώσω τη Βουλή» γιατί αν δεν το κάνω διαπράττω παράβαση καθήκοντος» τονίζει.

Δηλαδή, είναι ο Πρόεδρος της Ανεξάρτητης Αρχής που έχει κρίσιμα στοιχεία για ένα τεράστιο σκάνδαλο που ούτε η κυβέρνηση, σε κάποιον βαθμό, δεν αρνείται, θέλει να ενημερώσει τη Βουλή και η πλειοψηφία της ΝΔ ουσιαστικά κλείνει τα αυτιά της, φωνάζει «λαλαλα δεν ακούω» και «του κλέινει το τηλέφωνο».

Αν αυτός ο διάλογος που μεταφέρεται εδώ κάπως ωμά, σας μοιάζει παράλογος ή και γελοίος, είναι γιατί έτσι είναι. Ο όγκος των στοιχείων είναι τόσο μεγάλος, τα πρόσωπα που εμπλέκονται τόσο σημαντικά, η υπάρξη ενός τεράστιο σκανδάλου αδιαμφισβήτηση, που η Νέα Δημοκρατία καταφεύγει σε τέτοιου είδους δικαιολογίες προκειμένου να παρεμποδίσει τις θεσμικές διαδικασίες.

Είναι η εκτροπή της εβδομάδας, μια σειρά κινήσεων που θα πρέπει να γίνουν ειδική στήλη τις ημέρες που ζούμε. Την προηγούμενη εβδομάδα, για παράδειγμα είχαμε τη διαβόητη πλέον «γνωμοδότηση Ντογιάκου», που κατακρίθηκε με μια πρωτοφανή ομοθυμία από τον νομικό κόσμο της χώρας. Για την επόμενη, ποιος ξερει, όλα είναι πιθανά. Ποτέ δεν πλήττουμε με την όρεξη της κυβέρνησης Μητσοτάκη να ξεχειλώνει και να κουρελιάζει το Σύνταγμα και τους θεσμούς ενός «Κράτους Δικαίου».

Είναι όμως κρίσιμο να μη θεωρήσουμε αυτές τις διαδοχικές εκτροπές ως «κανονικότητα». Οι πολλές που έχουν προηγηθεί δεν ακυρώνουν τις επόμενες που θα έρθουν.

Το προφανές εδώ, είναι ότι αυτή η αντίδραση της κυβέρνησης είναι ακόμα μία ομολογία ενοχής. Είναι πάρα πολύ απλό:

Αν όντως είχαμε «απλά» ένα «παραμάγαζο εντός της ΕΥΠ» που δρούσε ανεξέλεγκτα και ανεξάρτητα, τότε φωνάζεις τον Ράμμο, ζητάς τα στοιχεία, κάνεις ό,τι μπορείς για να βρεις τους πραγματικούς ενόχους που παρακολουθούσαν τον αρχηγό του Στρατού και ακόμα και Υπουργούς σου. Γιατί αυτό το «παραμάγαζο» δεν άρχισε να παρακολουθεί για λόγους κουτσομπολιού ή γιατί δεν είχε τι να κάνει μέσα στην ΕΥΠ. Δεν το έκαναν στον ελεύθερο χρόνο τους. Κάποιος έδωσε την εντολή και κάποιος είχε το κίνητρο. Φανταστείτε πόσο σοκαρισμένοι θα ήταν αν δεν είχαν καμία ευθύνη. Φανταστείτε τι θα έλεγαν. «Κατασκόπευαν τον Αρχηγό του Στρατου, υβριδικός πόλεμος, ασύμμετρη απειλή, πράκτορες» κλπ.

Αν προσπαθείς τόσο πολύ να απαξιώσεις την Ανεξάρτητη Αρχή που κάνει τη δουλειά της, αν απαντάς «δεν θέλω» στα αιτήματα για να κατατεθούν στοιχεία αν προσπαθείς να καθυστερήσεις τις διαδικασίες, τότε δεν είσαι μόνο ο άσχετος πολιτικός επικεφαλής της ΕΥΠ που «δεν ήξερες» τι γινόταν εκεί μέσα, αλλά είσαι ένοχος.

Το όχι και τόσο προφανές, είναι το γιατί η κυβέρνηση καθυστερεί μία συνεδρίαση της Επιτροπή Θεσμών και Διαφάνειας που δεν μπορεί να αποφύγει. Γιατί η Επιτροπή μπορεί να συνεδριάσει και με αίτημα των 2/5 της σύνθεσής της δηλαδή απλά και μόνο της αντιπολίτευσης. Αυτό μπορεί να συμβεί βέβαια τον Φεβρουάριο πλέον, καθώς τον Ιανουάριο η Επιτροπή συνεδρίασε για τις υποκλοπές του ΚΚΕ.

Ο ένας λόγος, φαίνεται να είναι η πιθανότητα αντικατάστασης μελών της ΑΔΑΕ, των οποίων λήγει η θητεία τους. Αντικατάσταση που, αν η κυβέρνηση καταφέρει να ψηφίσει μαζί με ένα κόμμα της αντιπολίτευσης, θα αλλάξει την οριακή πλειοψηφία που έχει αυτήν τη στιγμή η πλευρά Ράμμου στην ΑΔΑΕ. Μολονότι αυτήν τη στιγμή η κυβέρνηση δεν έχει ούτε την «Ελληνική Λύση» μαζί της, αυτό το σενάριο δεν έχει κλείσει. Εξάλλου δεν έχουν αντικατασταθεί ακόμα ούτε τα μέλη άλλων Ανεξάρτητων Αρχών (π.χ. ΕΣΡ). Ο δεύτερος λόγος είναι το σενάριο διάλυσης της Βουλής ενόψει της προκήρυξης των εθνικών εκλογών, πριν ενημερώσει η ΑΔΑΕ τη Βουλή.

Ενώ συν τοις άλλοις, οι συνεχείς αντιθεσμικές αντιδράσεις στις ενέργειες του Προέδρου της ΑΔΑΕ, πότε με τη «λύση» Ντογιάκου, πότε με τους βουλευτές και τους Υπουργούς της ΝΔ, έχουν στόχο να προκαλέσουν φθορά και απαξίωση στον Ράμμο και τα μέλη της Αρχής, για να προβληθεί η εντύπωση, μέσω της υποστήριξής του από την αντιπολίτευση, ότι λειτουργεί με «πολιτικό πρόσημο». Οι ad hominem επιθέσεις και η συστηματική διαστρέβλωση των θέσεων του πομπού, του προσώπου που μπαίνει στο στόχαστρο προβλέπονται σε κάθε στοιχειώδες εγχειρίδιο προπαγάνδας, ώστε να αποπροσανατολίζεται ο κόσμος και να μη δώσει σημασία στο μήνυμα.

Σε αυτό το νέο στάδιο του σκανδάλου των παρακολουθήσεων, δεν πρέπει να αποπροσανατολίσει ούτε η (τόσο προβλέψιμη, τόσο ίδια) προπαγάνδα εναντίον της Αρχής και του Προέδρου της, αλλά ούτε και η γελοιότητα των κυβερνητικών «επιχειρημάτων». Οι εκτροπές και ο εξευτελισμός πάνε χέρι χέρι, αλλά τα πνιχτά γέλια που συνοδεύουν αυτό το συνεχές «τι ζούμε» δεν γίνεται να καλύψουν την ουσία, τη σοβαρότητα της κατρακύλας και την ανάγκη αντίδρασης, σύντομα.