του Θάνου Καμήλαλη
Γιατί προφανώς, το γεγονός ότι ένας Υπουργός επαινείται από τα ΜΜΕ για την πρωτοφανή του κίνηση να κλείσει την κεντρική οδική αρτηρία της χώρας, ενώ παράλληλα ο ιδιώτης μεγαλοεργολάβος αποφεύγει την ανάληψη των ευθυνών του, δεν είναι ανικανότητα, αλλά αποτέλεσμα σχεδιασμού και γρήγορων αντανακλαστικών.
Το γεγονός ότι μέσα στον χιονιά, ο Αυτοκράτορας Ανεμέλος ο Β’ φωτογραφίζεται σε γνωστό καφέ του Κολωνακίου, με το εκχιονιστικό παραδίπλα να ανοίγει τον δρόμο, ενώ ο Περιφερειάρχης Αττικής επιθεωρεί την… πλατεία Συντάγματος και ποζάρει μπροστά στη Βουλή, είναι αποτέλεσμα σχεδιασμού. Μπορούν και τα κάνουν, έχουν το θράσος να τα κάνουν, έχουν προνοήσει ώστε για να είναι θωρακισμένοι από την ενημέρωση, τη γνώση και την κριτική μεγάλου μέρους της κοινωνίας. Στο κάτω κάτω, στη συνέχεια θα μας μπουκώσουν με πολυπληθείς «συσκέψεις» και εντυπωσιακά μπουφάν – κομάντο του Νίκου Χαρδαλιά.
To γεγονός ότι για μία κακοκαιρία που γνωρίζαμε όλοι εδώ και μέρες, εν έτει 2021 επιβάλλεται ως «φυσικό φαινόμενο» να μένουν 250.000 νοικοκυριά χωρίς ρεύμα, αρκετά και χωρίς νερό, η πρωτεύουσα χωρίς συγκοινωνίες, είναι αποτέλεσμα μεθοδικού σχεδιασμού. Όταν έχεις τροφοδοτήσει και μεθοδεύσει συστηματικά την απαξίωση και αποψίλωση ζωτικών σημείων του κρατικού μηχανισμού, όταν επί τουλάχιστον μία δεκαετία πετσοκόβεις υπηρεσίες και θέσεις ευθύνης, ενώ παράλληλα αυξάνεις τους μισθούς των Golden Boys σε οργανισμούς όπως η ΕΥΔΑΠ και ο ΔΕΔΔΗΕ, ο διαχειριστής του δίκτυο διανομής ρεύματος, όλα έχουν δουλέψει ρολόι. Μάλιστα, το μοντέλο είναι τόσοι θαυμαστό και «επιτελικό», ώστε η αποτυχία εκθέτει τον ΔΕΔΔΗΕ , εν μέσω της διαδικασίας ιδιωτικοποίησής του, που ολοκληρώνεται πολύ σύντομα.
Το γεγονός ότι εν μέσω όλων των παραπάνω, ψηφίζεις κανονικά στη Βουλή ένα νομοσχέδιο που απαλλάσσει τους ολιγάρχες των καναλιών από 3,5 εκατ. ευρώ τον καθένα για τη δόση της τηλεοπτικής άδειας, παράλληλα καταργείς το κατώτατο όριο των 400 εργαζομένων, ενώ αυξάνεις τη μισθοδοσία των διευθυντών σε ΕΡΤ και Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων, δεν είναι σίγουρα αποτυχία ή ανικανότητα. Είναι ωμή εφαρμογή του σχεδίου ώστε να πετυχαίνεις όλα τα παραπάνω. Κι αν συμβαίνουν και μερικές αστοχίες, όπως το ότι οι εκλεκτοί σου μάλλον είναι τόσο φανατισμένοι και ανόητοι ώστε να δημοσιεύουν γραπτά τις εντολές σου προς τους δημοσιογράφους και να τις τοιχοκολλούν, τα λάθη είναι μέσα στο πρόγραμμα.
Σημασία όμως έχει η μεγάλη εικόνα. Ακόμα ένα νομοσχέδιο ψηφίζεται εν μέσω του χάους, μία μόλις εβδομάδα μετά το έκτρωμα εναντίον της δημόσιας Παιδείας, ακόμα μία φορά τα συμφέροντα παρασιτισμού της δήθεν «ιδιωτικής πρωτοβουλίας» κάνουν πάρτι, γιορτάζοντας την πανδημία και τη «Μήδεια».
Με τη «Μήδεια», λοιπόν, συμβαίνει το ίδιο όπως και με την πανδημία: Η επίκληση σε «ανικανότητα» αποσείει ένα μέρος των ευθυνών των δήθεν «ανίκανων». Γιατί παρουσιάζει μία κατάσταση όπου η κομπανία του Ανέμελου «θέλει αλλά δεν μπορεί». Στην πραγματικότητα, ούτε θέλει ούτε μπορεί, επομένως δεν μιλάμε για ανικανότητα, αλλά για πολιτική.
Πολιτική είναι η εδώ και χρόνια υποβάθμιση και απαξίωση δημοσίων υπηρεσιών, πολιτική είναι η έλλειψη του κατάλληλου εξοπλισμού, πολιτική είναι η μη πρόληψη σε επίπεδο πολιτικής προστασίας, πολιτική είναι η εξυπηρέτηση ιδιωτών ακόμα και μέσα στην καταστροφή, η ψήφιση άρον άρον αντικοινωνικών νομοσχεδίων, πολιτική είναι η επένδυση εκατομμυρίων μόνο στην εικόνα της κομπανίας του Ανέμελου. Όπως πολιτική είναι η μη επένδυση στο δημόσιο σύστημα Υγείας, σε οποιαδήποτε δομή θα μπορούσε να μείνει για τους πολίτες μετά τον Covid, σε σύστημα ιχνηλάτησης, μαζικών τεστ και Πρωτοβάθμιας Φροντίδας, ώστε να μην ακούμε επί 4 μήνες το «αποφύγετε τις άσκοπες μετακινήσεις» και «περιμένουμε τον καλό καιρό». Όλη αυτή η πολιτική, όλες αυτές οι επιλογές, αυτές τις συνέπειες έχουν, αυτές τις καταστάσεις δημιουργούν, αυτά τα θύματα, τις αγωνίες, τις βλάβες και τους φόβους προκαλούν.
Το «επιτελικό κράτος» δούλεψε ξανά και στην κακοκαιρία, όπως «έπρεπε». Αλίμονό μας.