του Θάνου Καμήλαλη
Στην Αθήνα λοιπόν, πάνω από 25.000 πολίτες, με πολύ μετριοπαθείς υπολογισμούς κι ενώ η πάντα εξαιρετικά «φειδωλή» αστυνομία δίνει 18.000, έστειλαν μηνύματα, προς πολλές και διάφορες κατευθύνσεις στη μεγαλύτερη και απολύτως ειρηνική διαδήλωση των τελευταίων ετών. Μήνυμα σε όσους επιχειρούν να ξαναγράψουν την ιστορία, θέλουν το Πολυτεχνείο «νεκρό» ή «επετειακό», «επικίνδυνο» ή αδιάφορο για το σήμερα. Μήνυμα σε όσους επενδύουν εδώ και μέρες στην καταστολή και τον φόβο, με σωρεία σωματικών, λεκτικών, σεξουαλικών και ομοφοβικών επιθέσεων. Μήνυμα σε όσους μιλούν για «μειοψηφίες» και επιχειρούν να τους παρουσιάσουν από «τρομοκράτες» μέχρι «ταραχοποιούς» και… τεντιμπόιηδες. Και μήνυμα σε ένα ολόκληρο, αναπαλαιωμένο, ανακαινισμένο και προσεκτικά οχυρωμένο, σύστημα, που επιχειρεί να προπαγανδίσει το «μην κοιτάτε εδώ, δεν συμβαίνει τίποτα, κοιτάξτε τη δουλειά σας».
Τέσσερις μόλις μήνες μετά την ανάληψη της εξουσίας από την κυβέρνηση Μητσοτάκη κι ενώ το μέτωπο της σηπτικής «κανονικότητας» εμφανίζεται αρραγές και δεν παραλείπει να επαίρεται για την παντοδυναμία του, σημειώθηκε η πρώτη μαζική, ειρηνική διαδήλωση, που ξέφυγε από τους επετειακούς εορτασμούς και χαρακτηρίζεται δίκαια ως η μεγαλύτερη των τελευταίων ετών. Δεν είναι μικρό πράγμα από τη μία, δεν είναι πανάκεια από την άλλη. Αλλά είναι κάτι, ένας παλμός, ένας σφυγμός, μία ανάσα. Πρώιμη ή ύστερη, τυχαία ή σινιάλο ριζοσπαστικότητας, ο χρόνος θα δείξει. Προς το παρόν, παραμένει μια απαραίτητη ανάσα.
Λίγες ώρες μετά, η ανάσα έδωσε τη θέση της στο ρίγος. Τα Εξάρχεια γέμισαν ξυλοδαρμούς, χημικά βρισίδια, φόβο και αίμα. Συμμορίες με χακί στολές, κράνη και οπλισμό αφέθηκαν ελεύθερες να εξαντλήσουν το μένος και τα απωθημένα τους, υπό το πρόσχημα των πολύ χαμηλής έντασης επεισοδίων. Τα πολλά βίντεο που κυκλοφόρησαν και κυκλοφορούν δεν αφήνουν κανένα περιθώριο αμφισβήτησης του τι συνέβη. Όποιος έχει μάτια, βλέπει. Βλέπει την επίθεση στον δημοσιογράφο Μάριο Αραβαντινό, την ώρα μάλιστα που μετέδιδε βίντεο με το τι συνέβαινε στους δρόμους. Βλέπει την επίθεση σε μια 20χρονη κοπέλα, τις απρόκλητες προσαγωγές που μετατρέπονται αυθαίρετα σε συλλήψεις με βαριές κατηγορίες, τα βίντεο που μεταφέρουν το ασύστολο ξύλο «γιατί μπορώ», τις κραυγές και τις καταγγελίες που κυκλοφορούν στα κοινωνικά μέσα για τόσα κι ακόμα περισσότερα. Σήμερα, Δευτέρα, μάλιστα το σκηνικό αστυνομικής ανομίας συνεχίστηκε στην Ευελπίδων, με την επίθεση των ΜΑΤ σε συγκεντρωμένους αλληλέγγυους, που συμπαραστέκονται στους συλληφθέντες της Κυριακής, αλλά και στις οικογένειες των ατόμων που διώκονται.
Όποιος έχει μάτια βλέπει λοιπόν, το υλικό είναι εκεί. Αρκεί βέβαια να θέλει να δει. Γιατί δημιουργείται τελευταία μία αρρωστημένη κατάσταση, όπου οι δυνάμεις της «ασφάλειας» ξυλοκοπούν σωματικά και λεκτικά αθώους κατά συρροή και η κυβέρνηση πανηγυρίζει, ενώ η μιντιακή εξουσία της δίνει συγχαρητήρια. Έχουμε μία κατάσταση όπου οι «καταδικάζω τη βία απ’όπου κι αν προέρχεται» χώνουν τα κεφάλια τους στην άμμο σαν στρουθοκάμηλοι. Μία κατάσταση όπου η «Προστασία του Πολίτη» δολοφονείται και θυσιάζεται για μερικές εντυπωσιακές εικόνες σε τηλεπαράθυρα, σε καταναλωτές που αντικαθιστούν τον άρτο με τα θεάματα.
Και εντάξει, σίγουρα υπάρχουν αυτοί που επικαλούμενοι την «Τάξη» φωνάζουν ένα «καλά τους κάνανε». Προς αυτούς, έχουμε να πούμε ότι «κανένα πρόβλημα» με την άποψη, αρκεί να είστε ειλικρινείς. Δεν σας ενδιαφέρει ούτε η «ασφάλεια» ούτε π.χ. τα μαγαζιά στο κέντρο της Αθήνας. Ηδονίζεστε. Ηδονίζεστε με τη βία που «σας αρέσει», ηδονίζεστε με την καταστολή, ηδονίζεστε με το βρισίδι, το μίσος και τη «μαγκιά» του ΜΑΤατζή κατά οποιουδήποτε διαφωνούντα. «Είναι κι αυτή μιας στάσις, νιώθεται», θα λέγαμε, μόνο που τη νιώθουν και τη βιώνουν άλλοι.
Οι υπόλοιποι όμως; Γιατί μπορούμε να συμφωνήσουμε ότι πιθανώς διαφωνούμε σχετικά με τον ρόλο, τα μέσα της αστυνομίας και το «μονοπώλιο» του κράτους στη βία. Μπορούμε να συμφωνήσουμε ότι πιθανώς διαφωνούμε στο πώς είδαμε και το αν μας νοιάζει η μεγάλη πορεία του Πολυτεχνείου Αλλά είναι ζωτικό να συμφωνήσουμε ότι αυτή η ασυδοσία «οργάνων της τάξης» που τρέφεται, ενθαρρύνεται και καταγράφεται όλο και περισσότερο δεν έχει καμία θέση σε μια Δημοκρατία. Εμείς, όλοι μαζί, έχουμε.