της Λαμπρινής Θωμά

Σε πρόσφατο άρθρο του Γιάβορ Ταρίνσκι, συγγραφέα και μέλους της ομάδας των συνεργατών μας, στο ΤΡΡ, «Αυτολεξεί», κατονομάζεται, μεταξύ πολλών άλλων το ΤΡΡ, ως ένα από τα «εναλλακτικά μίντια» που «κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν» τι εστί Μπορότμπα. Συγκεκριμένα αναφέρεται: «Έχουν γραφτεί τόσα και τόσα για τη προβληματική στάση και τη θέση της Μπορότμπα, και παρ’ όλα αυτά μέρος του ελληνικού κινήματος, όπως και εναλλακτικά μίντια (βλ. the press project) κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν (ή ακόμη χειρότερα, παραβλέπουν όλη τη συντηρητικούρα και τους αρκεί που η Μπορότμπα κρατά αντι-δυτική στάση!)».

Το κατά πόσον η «συντηρητικούρα» (sic, λες και μιλάμε για millennials vs boomers και το επίδικο είναι το πόσο trendy είναι ένα κίνημα) αφαιρεί το δικαίωμα να θεωρείς μέρος της αριστεράς μια κομμουνιστική οργάνωση της οποίας τα μέλη διώκονται, δολοφονούνται, βασανίζονται σε φυλακές, ή αυτοεξορίζονται, είναι από μόνο του μια πολύ μεγάλη συζήτηση.

Και είναι μία από τις πολλές συζητήσεις που ανοίγει το συγκεκριμένο άρθρο, των 6.000 λέξεων, στο οποίο σειρά ζητημάτων περνούν είτε ως αξιωματικές αλήθειες είτε ως απόλυτα δεδομένα. Σε αυτή τη συζήτηση, λοιπόν, που μας προσκαλεί το «αυτολεξεί» (διότι ως άνοιγμα συζήτησης μπορεί να δει την αναφορά στο ΤΡΡ κάποιος, καλοπροαίρετα), ας απαντήσω με μερικά δικά μου «δεδομένα»:

1. Οι δημοσιογράφοι υπάρχουμε γιατί όλες οι κυβερνήσεις ψεύδονται. Όλες. Η Ρωσική, η Ουκρανική, των ΗΠΑ, η Ελληνική (καλά, αυτή και αν ψεύδεται), της Ζιμπάμπουε. Όλα τα κράτη έχουν συμφέροντα, τα οποία προασπίζονται με θεμιτούς και αθέμιτους τρόπους.

Αυτά μπορούμε να τα αποκηρύσσουμε απόλυτα, γιατί οραματιζόμαστε την παγκόσμια αταξική κοινωνία. Αλλά είναι υποκριτικό και επιζήμιο να τα δεχόμαστε για τους μεν αλλά όχι για τους δε, ή να τα κρίνουμε εκτός του ιστορικού τους πλαισίου και των επιδιώξεων της κάθε πλευράς, ειδικά αν αυτό βολεύει μια μονόπλευρη αφήγηση.

2. Στη σημερινή πραγματικότητα, με δεδομένες τις μεγάλες γεωπολιτικές ανακατατάξεις, η αλήθεια απαιτεί όσο ποτέ να ακούς όλους, και να έχεις και τα κριτήρια να αντιληφθείς ποιοι χτίζουν ποιο αφήγημα, και πως αυτό διαμορφώνεται, και επιβεβαιώνεται ή αναιρείται σε βάθος χρόνου.

Αυτή η «σε βάθος χρόνου» προοπτική, τείνει να ακυρωθεί από τις ανιστόρητες (ή «ανιστόρητες») ηγεσίες, την ιδεολογική θολούρα που πουλάει η Δεξιά (και συχνά, δυστυχώς, αγοράζει μερίδα της Αριστεράς), και την επιβολή από τα ΜΜΕ και τους ευρω-ατλαντικούς συμμάχους ενός «αιώνιου τώρα».

Όποιος, δε, προσπαθεί να βάλει τα πράγματα σε μια ευρύτερη προοπτική – το οποίο παραδοσιακά αποτελούσε την μέγιστη θεωρητική συνεισφορά της αριστερής, μαρξιστικής, αντιαποικιοκρατικής κλπ ανάλυσης, θεωρείται πλέον ότι διαπράττει το σφάλμα του “whatabboutism”, καθότι η σύγχρονη ιδεολογία απαιτεί προσήλωση στην εκάστοτε αφήγηση (“the current thing”) και μόνο.

3. Το κείμενο στο Αυτολεξεί, για παράδειγμα, παρουσιάζει τον πόλεμο στην Ουκρανία ως ένα μεμονωμένο γεγονός, ενδεικτικό της ιμπεριαλιστικής πολιτικής της Ρωσίας, και ειδικά του Πούτιν.

Μια επισκόπηση της ιστορίας των τελευταίων 30 ετών όμως, και μάλιστα από επίσημες πηγές, θα έδειχνε ότι κορυφαίοι Αμερικάνοι διπλωμάτες, ιστορικοί, πολιτικοί, ακαδημαϊκοί ή ακόμα και στρατιωτικοί ή γνωστοί αναρχικοί διανοητές, έχουν αναφερθεί στο ζήτημα της επέκτασης του ΝΑΤΟ στην Ανατολική Ευρώπη, και εξηγήσει το πως μια επέκταση στα σύνορα της Ρωσίας θα ήταν επιθετική κίνηση και τραγικό λάθος.

Θα καταδείκνυε επίσης πως αυτή ακριβώς η επέκταση προωθήθηκε επί δεκαετίες, βήμα βήμα, με καρότο και μαστίγιο στις εμπλεκόμενες χώρες (από την πολεμική θέσπιση de facto προτεκτοράτου στα Βαλκάνια, έως εκβιασμούς με βάση τη διαχείριση δανειακών ροών και πακέτων του ΔΝΤ), πως διασφαλίστηκε με πορτοκαλί επαναστάσεις, και πως επιδιώχθηκε ως proxy αντιπαράθεση (όπως και η προηγούμενη της Συρίας).

4. Η αντίληψη της ιστορικότητας των αιτίων δεν σημαίνει «δικαιολόγηση» μιας εισβολής (δηλαδή των επιπτώσεων της, ειδικά σε ανθρώπινο επίπεδο) αλλά αιτιολόγηση της.

Το αντίθετο είναι μια ανιστόρητη cult of personality από την ανάποδη, όπου όλα οφείλονται σε κάποιο «παρανοϊκό ηγέτη» ή στην τάδε ή δείνα ιδεολογία, από την οποία συμφέροντα, ιστορικό βάθος, και γεωπολιτική εξαφανίζονται.

Η ανάλυση ενός ιστορικού συμβάντος σε πραγματικό χρόνο σημαίνει την καταγραφή της κατάστασης τόσο στο ιστορικό της βάθος όσο και εν όψει του μέλλοντος που έρχεται – όπως και ανάλυση των επιδιώξεων των εμπλεκόμενων, των κινήσεων των περιφερειακών παικτών, και τους βαθμούς ελευθερίας με τους οποίους κινούνται.

(Ως προς το τελευταίο: το αφηρημένο «δικαίωμα στην αυτοδιάθεση» μιας χώρας να μπει στο ΝΑΤΟ π.χ. θα έπρεπε να εκλαμβάνεται ως ανέκδοτο όταν οι δυνάμεις του ΝΑΤΟ την κρατούν από τα αμελέτητα, ανεβοκατεβάζουν κυβερνήσεις, και μοιράζουν πακέτα σε ημέτερους).

5. Έτσι, σε διαφορετική εκτίμηση μας οδηγεί η αντίληψη του κου Ταρίνσκι ότι βρισκόμαστε απέναντι σε «αυτοκρατορική επίθεση» και όχι σε έναν πόλεμο με επίδικο την ασφάλεια των εθνικών συνόρων και την προληπτική επέμβαση.

Η θεώρηση αυτή είναι προβληματική, γιατί αγνοεί την γεωπολιτική και ιστορική πραγματικότητα, δαιμονοποιεί, κατά τα αμερικάνικα ειωθότα του «τρέχοντος εχθρού», έναν κρατικό ηγέτη και αθωώνει τους επί δεκαετίες, και μέχρι τελικών κόκκινων γραμμών, προκαλέσαντες.

[Οι οποίοι, φυσικά, δεν έχουν πρόβλημα να επικαλούνται για τους εαυτούς τους το Δόγμα Μονρόε, με το οποίο έχουν εισβάλλει σε ουκ ολίγες χώρες, και κατά το οποίο η δημιουργία ξένης βάσης ακόμα στα νησιά Σολομώντα αποτελεί κίνδυνο για την εθνική τους ασφάλεια και casus belli. Αυτό δηλαδή που θεωρούν ότι θα πρέπει να ανεχτεί από τους ίδιους μια τρίτη χώρα κατά μήκος των συνόρων της, είναι απαράδεκτη πρόκληση για τους ίδιους ακόμα και στην άλλη άκρη του κόσμου. Αυτό από τους ίδιους που κατασκεύασαν το δόγμα της «προληπτικής επιθέσεως» (preemptive strike). Υποκρισίας το ανάγνωσμα.]

Αγνοεί επίσης, αυτή η οπτική, τις συμφωνίες του Μινσκ, διεθνείς συμφωνίες που δεν έγιναν σεβαστές από την Ουκρανία, με αμερικάνικες πλάτες και τη γνωστή ευρωπαϊκή οσφυοκαμψία.

6. Οι διαφορετικές απόψεις ή εκτιμήσεις, μπορεί να αποδειχθούν λάθος, αλλά δεν είναι «μύθοι».

Είναι ουσιαστικής σημασίας η γραμμή του χρόνου, το σημείο εκκίνησης που θέτει ο καθένας μας. Και, βεβαίως, είναι ουσιαστική και η ενημέρωση του καθενός μας, η κατά το δυνατόν πληρότητα αυτής της ενημέρωσης, σε μια εποχη που η κατασκευασμένη «είδηση» δίνει και παίρνει.

Είναι διαφορετικό να ενημερώνεσαι από ελάχιστα δυτικά μέσα και περιστασιακά άρθρα συντρόφων, από το να ενημερώνεσαι από τριάντα ή και παραπάνω πηγές καθημερινά, και με κριτική γνώση του ιστορικού της όλης υπόθεσης, βλέποντας ειδικά, επί χρόνια, πηγές με ξεκάθαρη οπτική σε θέματα, λχ, από τον εκφασισμό της νεολαίας μέχρι και την θλιβερή πρωτιά που κερδίζουν οι ουκρανικές κυβερνήσεις με τον πολεμικό αντισημιτισμό της ουκρανικής ακροδεξιάς, το μίσος και τις διώξεις των Ρομά, και  τον αντισημιτισμό και τη χρήση του σε αυτό τον πόλεμο.

7. Ασφαλώς η ηγεσία του Πούτιν είναι απολυταρχική (παρόλη την πραγματική εκλογική στήριξη από πολλές δημογραφικές ομάδες). Ασφαλώς έχει φυλακίσει αντιφρονούντες και συμπράξει με ολιγάρχες.

Είναι όμως κωμικό το θέαμα των Ευρωπαίων και των Αμερικανικών κυβερνήσεων, που σηκώνουν το δάκτυλο, αφού πρώτα ισοπέδωσαν μια σειρά χώρες τα τελευταία είκοσι χρόνια, φυλάκισαν ή «τακτοποίησαν» τους δικούς τους επικίνδυνους (από τον Άσανζ και τους καταλανούς ηγέτες, κι από το Γκουαντάναμο, μέχρι τα χιλιάδες φυλακισμένα «κίτρινα γιλέκα», και τα πανευρωπαϊκά “hot spots”).

Ή στα δικά μας, από την επιβολή «υπηρεσιακών» κυβερνήσεων τύπου Παπαδήμου και εξωθεσμικών εξουσιών τύπου Τρόικας, εώς την παρα-εξουσία εθνικών εφοπλιστών και εργολάβων, την «δημοκρατική» καταστολή (από την Ηριάννα έως τον Μάγγο, και από τους Σταγιάτες έως τις πλατείες).

Είναι αστείο να παίρνει κανείς την «ηθική τους αγανάκτηση» για τις αξίες της δημοκρατίας τοις μετρητοίς, όταν τις υποσκάπτουν με κάθε τρόπο παγκόσμια (και διπλά αστείο στην Ελλάδα, που έχει πικρή πείρα για το είδος της δημοκρατίας που εννοούν, από τον Εμφύλιο και τις κυβερνήσεις «βιας και νοθείας», έως τη Χούντα και τα Μνημόνια).

Εκτός αν ο Πούτιν είναι αυτός ο φοβερός και τρομερός τύπος που καβαλάει αρκούδες, τους ελέγχει όλους, βγάζει πρόεδρο στις ΗΠΑ, δημιουργεί πληθωρισμό και ύφεση παγκοσμίως και γενικώς τα βάζει με όλον τον πλανήτη, ο οποίος στέκει ανήμπορος μπροστά του, με μόνο υπερασπιστή το ΝΑΤΟ. Κάτι, για το οποίο, ας μου επιτραπεί να αμφιβάλλω. Κυρίως επειδή το έργο το έχουμε ξαναδεί σε Γιουγκοσλαυία, Ιράκ, Λιβύη κλπ.

Το «τι συμβαίνει στη Ρωσία εδώ και δεκαετίες» το ξέρουμε όλοι όσοι ενδιαφερόμαστε. Το τι συμβαίνει στην Ουκρανία την τελευταία δεκαετία μας ενδιαφέρει;

8. Εδώ έρχεται η κατηγορία του “whataboutism” για να δέσει το γλυκό ― ενός όρου που σκάρωσαν επί Ψυχρού Πολέμου, για να αποφύγουν να έρθουν αντιμέτωποι και με τις δικές τους ευθύνες.

Η σημασία του είναι «Πως τολμάτε και δείχνετε και τι κάνουμε εμείς; Τώρα πρέπει να μιλάμε μόνο με βάση την ατζέντα που θέτουμε οι ίδιοι, και να μας ακολουθήσετε στην καταδίκη του εχθρού που διαλέξαμε».

Και το «ολιγάρχες» άλλωστε είναι όρος προπαγάνδας που όζει εξεπτσιοναλισμού και οριενταλισμού.

Οι «δικοί μας» μεγα-καπιταλιστές (δε πάει να έχουν ισοπεδωθεί χώρες για χάρη των συμφερόντων τους, να τρέχουν sweatshops παγκόσμια, ή να βάζουν τους εργάτες τους να κατουράνε σε πάνες μπας και χάσουν χρόνο εργασίας) είναι απλά enterpreneurs [επιχειρηματίες].

Τα δε ΜΜΕ τους χαϊδεύουν (για προσέλκυση διαφήμισης, ή επειδή τα έχουν αγοράσει όπως ο Bezos την Washington Post, ή ο Gates, µέσω Microsoft, το MSNBC).

Και ας ελέγχουν κάθε είδους ροή πληροφορίας, και ας έχουν ανυπολόγιστη επιρροή στην παγκόσμια οικονομία και πολιτική, και ας διαθέτουν μόνο οι δέκα πρώτοι, εκατονταπλάσια περιουσία και επιρροή από όλους μαζί τους «ολιγάρχες» του υπόλοιπου κόσμου.

Η διάκριση αυτή, απαράδεκτη από αριστερής πλευράς, είναι σαν το παλιό ανέκδοτο με την διαφορά του γκέι (πλούσιος) και του παλιόπ…α (πλέμπα).

9. Περί «αποναζιστικοποίησης». Φυσικά και η Ρωσία χρησιμοποιεί την ακραία νεοναζιστική πραγματικότητα της Ουκρανίας για να δικαιολογήσει την επίθεση της. Έχει συμφέροντα και προσπαθεί να τα ντύσει με το περίβλημα του διεθνούς δικαίου (όπως κάθε κράτος).

Τα περί γενοκτονίας και ειδικής επιχείρησης αυτό το στόχο είχαν, ενώ το περί «αποναζιστικοποίησης» πατούσε πάνω σε μία καταγραμμένη πολλαπλώς πραγματικότητα: οι νεοναζί και οι συμπαθούντες τους είναι βασικός πολιτικός μοχλός στην Ουκρανία και ο επίσημος ουκρανικός στρατός είναι ο μόνος στρατός κράτους διεθνώς που έχει επίσημα ενσωματώσει νεοναζί στις δυνάμεις του.

Αυτή την πραγματικότητα, της θέσης και του ρόλου των νεοναζί στην Ουκρανία, εκμεταλλεύεται ένα άλλο κράτος για να δικαιολογήσει την επίθεσή του.

Ομοίως, «πατάει» στις προπολεμικές δηλώσεις Ζελένσκυ περί μη εφαρμογής των συνθηκών του Μινσκ, περί ΝΑΤΟικής Ουκρανίας και περί επιστροφής πυρηνικών όπλων στην Ουκρανία. Οταν αυτές οι δηλώσεις γίνονται από αρχηγό κράτους, έχουν συγκεκριμένη βαρύτητα.

Εκτίμηση αποτελεί η όποια άποψη για το αν έπρεπε ή όχι να επιτεθεί η Ρωσία και αν προέβη σε επίθεση γιατί όντως απειλούνται ζωτικά της συμφέροντα. Εκτίμηση αποτελεί και η δυνατότητα ή μη εξεύρεσης διπλωματικής λύσης.

H Αττάλεια, η συνάντηση σε επίπεδο υπουργών Εξωτερικών (δηλαδή υψηλότατο) ήταν η ευκαιρία για επιστροφή στις συνθήκες του Μινσκ με παράλληλη απόσυρση των ρωσικών στρατευμάτων από την Ουκρανία. Και ενώ αμφότεροι βγήκαν σε θετικό κλίμα από τις διαπραγματεύσεις, η συμφωνία απορρίφθηκε εκ των υστέρων από το Κίεβο, και όλα δείχνουν πως ο λόγος ήταν οι αμερικάνικες πιέσεις.

Σε αυτό το ζήτημα και η Ουκρανία κρίνεται. Διότι προτιμά τον πόλεμο από την εδαφική της ακεραιότητα και την επιστροφή σε διεθνείς συμφωνίες που έχει υπογράψει. Είναι αυτό επιλογή και του λαού της; Δύσκολο να πει κανείς, αφού αυτός δεν ακούγεται πια, ανάμεσα στην εκκωφαντική επαγγελματική πολεμική PR (για την απήχηση και το εύρος της οποίας μάλιστα επαίρονται), και τις τσωρτσιλικές εμφανίσεις του «ηγέτη», ο οποίος ψηφίστηκε με πρόγραμμα να τα βρει με τους γείτονες, αλλά έκτοτε δέχεται πιέσεις από σκληροπυρηνικούς και ατλαντική μεριά για να συμπεριφέρεται ως ο χρήσιμος proxyθιος.

Άλλωστε, οι διεθνείς συνθήκες είναι κάτι που συνηθίζουν οι ΗΠΑ, ο δάσκαλος που δίδασκε, να γράφουν εκεί που δεν πιάνει μελάνι (συνήθως δεν τις υπογράφουν καν, είτε αφορούν εγκλήματα πολέμου, είτε παιδική εργασία, είτε προστασία του περιβάλλοντος), στήνοντας το παραμύθι της rule based διεθνούς πραγματικότητας, έναντι της law based και βασισμένης στο διεθνές δίκαιο – στην rule based οι κανόνες στηρίζονται στον εκσεπσιοναλισμό.

10. Η παραδοχή του γεγονότος ότι τα κράτη έχουν συμφέροντα, δεν κατατάσσει τα κράτη που υπερασπίζονται τα συμφέροντά τους (και με τον πόλεμο, συμβαίνει κι αυτό) αυτομάτως στον ιμπεριαλισμό ή στον αντι-ιμπεριαλισμό.

Αυτή τη στιγμή υπάρχουν τουλάχιστον 25 συγκρούσεις, πολεμικές, στον πλανήτη, για τις οποίες η ένταξη στο όποιο στρατόπεδο απαιτεί ανάλυση και πλήρη γεωπολιτική εικόνα, και πάλι κάποιες θα εξαιρεθούν.

11. Στο άρθρο του koy Ταρίνσκι οι αξιωματικές παραδοχές πως «τα κυβερνητικά κίνητρα πίσω από τη ρωσική εισβολή έχουν έντονα εθνικιστικά-επεκτατικά χαρακτηριστικά» και πως «ο πόλεμος που διεξάγει σήμερα το καθεστώς του Πούτιν το μόνο που θα καταφέρει είναι να εμβαθύνει τους ανταγωνισμούς στην περιοχή, γεγονός που μπορεί να οδηγήσει σε περαιτέρω αιματοχυσία στο εγγύς μέλλον και σε αύξηση του αυταρχισμού, του μιλιταρισμού και της ανέχειας παγκοσμίως», είναι προβληματικότατες.

Ο αυταρχισμός έχει αυξηθεί διεθνώς, με άλλοθι την πανδημία μάλιστα πολλές φορές, για τη δε Ελλάδα ας μη μιλάμε καλύτερα. Η δε άνοδος της ακροδεξιάς (με τα χάδια και με τις πολιτικές της Δεξιάς και του Κέντρου και την αδιαφορία της κεντροαριστεράς) είναι επίσης γεγονός εδώ και μιάμιση δεκαετία.

Ο μιλιταρισμός έχει ως βασικό μοχλό τον στρατιωτικοβιομηχανικό σύμπλεγμα των ΗΠΑ, που επιδιώκει εδώ και δεκαετίες πολέμους χωρίς τέλος, και μαζί, την ευρωπαϊκή αντίστοιχη βιομηχανία, όπως έχουμε δημοσιεύσει αναλυτικά, και χώρες όπως η Γερμανία που ξερογλείφονται να επαναποκτήσουν στρατιωτικό ρόλο.

Η δε ανέχεια είναι αποτέλεσμα (και) των μονομερών κυρώσεων που έχουν επιβληθεί στη Ρωσία και σε 37 ακόμη κράτη, ελέω  δυτικού εξεπσιοναλισμού. Με τα χεράκια μας τα ματάκια μας…

Λέω “και”, γιατί ο πληθωρισμός κάλπαζε ήδη πριν την εισβολή, η χρηματοπιστωτική φούσκα που ξαναγέμισε αέρα τα τελευταία χρόνια πήγαινε για σκάσιμο, οι τεράστιες επιπτώσεις των lockdown (τα οποία υποστηρίζονταν με ενέσεις χρήματος από το FED και την EKT) θα γίνονταν κάποια στιγμή εμφανείς, ενώ ο εμπορικός πόλεμος με την Κίνα ήδη ενίσχυε τάσεις μακροχρόνιας ύφεσης.

Ως προς το κάλυμμα των ευθυνών για τα παραπάνω μέσω ενός βολικού αποδιοπομπαίου τράγου, ακόμη και αν δεν υπήρχε ρώσικη εισβολή στην Ουκρανία, θα έπρεπε να την κατασκευάσουν.

12. Δεν γνωρίζω ποιοι είναι αυτοί που «σπεύδουν να κατηγοριοποιήσουν τον λαό της Ουκρανίας ως μία ομογενή μάζα φασιστών». Ας κατονομαστούν να τους καταδικάσουμε όλοι παρέα.

Στο θέμα πάντως των δύο αυτοανακηρυγμένων λαϊκών δημοκρατιών και του Μπορότμπα, όπως και στα τραγικά γεγονότα στην΄Οδησσό όπου λασπολογούνται δολοφονημένοι κομμουνιστές, οφείλουμε να το κάνουμε.

Και ο τρόπος είναι πολύ απλός: από το 2014 η ευρωπαϊκή αριστερά, αρχής γενομένης από το Die Linke, διχάστηκε ή/και διασπάστηκε για το ζήτημα της Ουκρανίας, ακριβώς γιατί υπήρχαν πολλές ερμηνείες και διαφορετικές προσεγγίσεις, όπως και γιατί δολοφονήθηκαν κομμουνιστές στην Οδησσό. Εδώ οι αναφορές και οι αναλύσεις και η αρθρογραφία είναι τόση, που μπορεί κανείς να γράψει ολόκληρα άρθρα σχετικά. Και δεν αγνοούν επουδενί την απαγόρευση και ποινικοποίηση της αριστεράς.

Όσα γράφονται στο άρθρο για την Οδησσό και το εργατικό κέντρο στηρίζονται, καθ΄ ομολογίαν του κου Ταρίνσκι, στην Ουκρανική προπαγάνδα: «Όμως εάν κάποι@ γνωρίζει κάπως τα πράγματα στην Ουκρανία, ή έστω έχει πρόσβαση στη γλώσσα, θα καταλάβαινε πως τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι».

Κι αυτό γιατί η ρωσική πλευρά θεωρείται αυτομάτως αδιάφορη και οι ρωσόφωνοι Ουκρανοί (ναι, υπάρχουν και τέτοιοι) θεωρούνται όλοι περίπου ακροδεξιοί μοναρχικοί.

Σαρανταδύο νεκροί και διακόσιοι τραυματίες, για τους οποίους όχι μόνο δε διώχθηκε ή δικάστηκε κανείς, αλλά σήμερα δέχονται και την λάσπη του νεο-μπαντερικού αφηγήματος. Σαρανταδύο νεκροί και διακόσιοι τραυματίες, διότι «τόλμησαν» να ζητήσουν δημοψήφισμα. Σαρανταδύο νεκροί, Ουκρανοί διαμαρτυρόμενοι πολίτες, με την αστυνομία του κράτους της Ουκρανίας να επιτρέπει τη δολοφονία τους μπροστά στα μάτια της. Με τους συμμορίτες απ’ έξω να φωνάζουν «κάψτε τους» και τον ΟΗΕ να καταγγέλλει πως οι ένοχοι, όσοι είναι γνωστοί, προστατεύονται από το ουκρανικό κράτος.

Ο κος Ταρίνσκι ταυτίζεται, στο θέμα της Οδησσού, με την θέση των μυστικών υπηρεσιών της Ουκρανίας. Και αυτό γιατί, «αν υπήρχαν αντιφασίστες θα ήταν ελάχιστοι». Οπότε αν αντιφασίστες κάηκαν ζωντανοί από τις ενέργειες των εθνικιστών της «καθαρής» Ουκρανίας, το «ελάχιστοι» επιτρέπει να το προσπεράσουμε στα γρήγορα…

Τα δικαιώματα που στερήθηκαν οι ρωσόφωνοι, ασχέτως πολιτικής τοποθέτησης, και οι αριστεροί στην Ουκρανία είναι πολύ πιθανό να τους έφεραν κοντά. Πολεμούν για το δικαίωμά τους να υπάρξουν ελεύθεροι. Κατά τα λοιπά, φασίστες υπάρχουν και στην Ουκρανία, και στην Ανατολική Ευρώπη και σε όλη την Ευρώπη, και σε άλλα κράτη. Και για να θυμηθούμε τον Λένιν, που μάλλον εκεί κάποιοι τον μελετούν ακόμη: «Η σοσιαλιστική επανάσταση στην Ευρώπη δεν μπορεί να είναι τίποτε άλλο, εκτός από έκρηξη της μαζικής πάλης όλων και όλων των ειδών των καταπιεσμένων και ανικανοποίητων. Μέρος της μικρής αστικής τάξης και των καθυστερημένων εργατών αναπόφευκτα θα συμμετάσχει σε αυτήν -χωρίς αυτή τη συμμετοχή δεν είναι εφικτός ο μαζικός αγώνας, δεν είναι εφικτή καμία επανάσταση.».

Όμως, η θεμελιώδης διαφορά είναι πως τα νεοναζιστικά τάγματα στην Ουκρανία είναι τάγματα του επίσημου στρατού της χώρας. Αυτό δε συμβαίνει πουθενά αλλού. Που-θε-νά. Ο ίδιος ο Ζελένσκυ το παραδέχθηκε, άλλωστε (αλλά και ο ΟΗΕ τα καταδίκασε). Έχουν πόλεμο, χρειάζονται και τον τελευταίο πολεμιστή, κι οι νεοναζί πολεμούν σαν λιοντάρια. Για την πατρίδα τους, όπως αυτοί την εννοούν.

Υπάρχουν, λοιπόν, αναρχικοί που πολεμούν σήμερα στο πλευρό των νεοναζί, στην καλύτερη περίπτωση κάνοντας μιαν ανάλυση ανάλογη εκείνης του Κροπότκιν στον Α’ Παγκόσμιο. Λέει αυτό κάτι για τους συγκεκριμένους αναρχικούς ή τον Κροπότκιν, ή είναι κι αυτό θέμα ανάλυσης;

Ειρήσθω εν παρόδω, οι Βάγκνερ είναι μισθοφόροι τύπου BlackWater. Μισθοφόροι ακροδεξιοί, φασίστες και άλλα τέτοια άνθη χρησιμοποιούνται από τους πάντες – από τις δεκάδες οργανωμένες εταιρίες των ΗΠΑ, έως την Λεγεώνα των Ξένων. Πάει με το επάγγελμα: οι μισθοφόροι στρατιώτες σπάνια είναι αναρχικών ή μαρξιστικών τάσεων. Ομοίως και οι ΝΑΤΟικοί αναλυτές.

Ακόμα και παραστρατιωτικές οργανώσεις παίζουν παντού. Η διαφορά στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν είναι ο Δεξιός Τομέας, αλλά το Αζώφ (και βεβαίως η επίσημη εθνοποιητική μυθολογία, με αφετηρία τον Μπαντέρα κλπ).

Το ότι «καθημερινά ακούμε για το ουκρανικό φασιστικό τάγμα Αζόφ», επίσης ελέγχεται – καθόλου καθημερινά, ειδικά μετά την προσπάθεια ξεπλύματος μέχρι και μες σε κοινοβούλια. Η αλήθεια για τους νεοναζί στην Ουκρανία έχει καταγραφεί εκτενώς πριν τον πόλεμο, η παρουσία τους ως ταγμάτων στρατού και «ειδικής αστυνομίας» επίσης.

13. Το αν «ο ρωσικός σοβινισμός και ο ιμπεριαλιστικός εθνικισμός έχουν διαμορφώσει σε μεγάλο βαθμό την επίσημη ιδεολογία των δύο αυτών νεοσύστατων κρατικών μορφωμάτων (του Ντονέτσκ και του Λουχάνσκ δλδ)», επίσης ελέγχεται.

Μιλάμε για ανθρώπους που τους απαγόρευσαν τη γλώσσα τους, την παράδοσή τους, το δικαίωμά τους να αυτοκαθορίζονται, να ενημερώνονται ελεύθερα – για θέματα ελευθεροτυπίας έχουμε μιλήσει από εδώ πολύ πριν τον πόλεμο – , και πολεμούν για να κρατήσουν ακριβώς αυτές τους τις ταυτότητες.

Σε κάποιους, απαγορεύτηκε και το δικαίωμα να είναι κομμουνιστές, στα πλαίσια της αντικομμουνιστικής στάσης της ανατολικής Ευρώπης γενικά, και του ουκρανικού εθνικού αφηγήματος ειδικότερα (το οποίο στήθηκε με αντίπαλο το ρωσικό και σοβιετικό Άλλο). Που και στη Ρωσία έχει πολλά ποδάρια – ας θυμίσουμε την απαγόρευση ως εξτρεμιστικής οργάνωσης του Κόμματος των Μπολσεβίκων, που κι αυτοί «συντηρητικούρες» είναι…

Σε κάθε περίπτωση, θα ήταν καλύτερα αν τα είχαν διαμορφώσει ο ουκρανικός σοβινισμός και ο μπαντερικός εθνικισμός, όπως προωθούνταν συστηματικά, για να είναι με τη «σωστή πλευρά της Ιστορίας»;

Ή η ανάπτυξη του τελευταίου, και η μετατροπή του σε κρατική ιδεολογία δημιουργίας ουκρανικής εθνικιστικής συνείδησης, δεν αναμένονταν να φέρει, έστω από αντίδραση, και κίνηση προς την αντίθετη πλευρά;

14. Φυσικά, η Ρωσία δεν τα κάνει όλα αυτά «για τους 30+ νεκρούς προ-Ρώσους διαδηλωτές που δολοφονήθηκαν από Ουκρανούς φασίστες εν μέσω συμπλοκών στην Οδησσό». Ούτε για την νίκη του κομμουνισμού.

Αλλά δεν είναι δύσκολο να εκτιμήσει κανείς, ότι αντιδρά επειδή βλέπει έναν εχθρικό ψυχροπολεμικό σχηματισμό να επεκτείνεται επί δεκαετίες σε πληθώρα γειτονικών κρατών, ώσπου φτάνει στα σύνορα της, όπου και εξοπλίζεται από εχθρική υπερδύναμη και περιμένει να «ωριμάσουν οι συνθήκες».

Ταυτόχρονα, βλέπει κυβερνήσεις φιλικές προς αυτήν να πέφτουν με πορτοκαλί επαναστάσεις και έξωθεν παρεμβάσεις, και όλα αυτά από την ίδια υπερδύναμη, η οποία με μεγάλο ιστορικό επεμβάσεων σε τρίτες χώρες την τελευταία εικοσαετία, την κατονομάζει ανοιχτά ως εχθρό της.

Αντιδρά επίσης γιατί έχει ρωσόφωνο και ρωσικής καταγωγής πληθυσμό σε μια σειρά πρώην σοβιετικών δημοκρατιών, που έχει ήδη χάσει σειρά δικαιωμάτων και διώκεται με απαγορεύσεις, που καταλήγουν σε φυλακίσεις, εξορίες, και ενίοτε δολοφονίες.

Γράφοντας λοιπόν πως «επομένως, το ποια πλευρά είναι η λιγότερο φασιστική είναι ένα παραπλανητικό κριτήριο στην προκειμένη περίπτωση (και στην Ανατολική Ευρώπη γενικότερα), καθώς τα ακροδεξιά στοιχεία είναι πολύ έντονα (και, ναι, μέσα στις «λαϊκές δημοκρατίες» ιδιαιτέρως!)», κι αγνοώντας την πραγματικότητα που αντιμετωπίζουν τόσο οι κομμουνιστές όσο και εκείνοι που δεν επιζητούσαν το ΝΑΤΟ αλλά μια φιλικότερη σχέση με τη γείτονα – ή και ένιωθαν εθνοτική συγγένεια με αυτήν.

Το γεγονός ότι ο Γ.Τ. θεωρεί πως οι Ουκρανοί πολίτες που είναι ρωσόφωνοι και που ζητούσαν μια διαφορετική σχέση με τη γειτονική χώρα είναι «αντι-ουκρανοί» είναι τουλάχιστον αστοχία. Καμία αριστερή ανάλυση δεν μπορεί να αποδέχεται την ανάγκης ύπαρξης ομοιογενών κοινωνιών χωρίς παρεκκλίσεις (τουλάχιστον αστικές τέτοιες, προ της αταξικής κοινωνίας).

Εδώ θα αναφερθώ σε μια κουβέντα του Θεολόγου Ψαραδέλλη, όταν δικαζόταν από τη χούντα. Ο στρατοδίκης του είπε: “Οι σύντροφοί σου οι Κομμουνιστές της Βουλγαρίας σε παραδώσανε στη χούντα», όπως είχε γίνει, κι ο (τροτσκιστής) Ψαραδέλλης απάντησε: “αφήστε, αυτή είναι μια υπόθεση που οι Βούλγαροι εργάτες θα την καθαρίσουν κι εσείς κάντε τη δουλειά σας, εγώ είμαι ένας εργάτης, μαχητής της 4ης Διεθνούς”.

15. Κατά τον κο Ταρίνσκι «Το μοναδικό κριτήριό μας θα έπρεπε να είναι οι εικόνες των κατεδαφισμένων πόλεων, των μαζικών τάφων, και των εκατομμυρίων προσφύγων, καθώς και τα λόγια των φίλων μας που ζουν και αντιστέκονται εκεί».

Έχουμε όλοι φίλους που ζουν και αντιστέκονται «εκεί» – είτε στην Ουκρανία είτε στις αυτοανακηρυγμένες δημοκρατίες. Το τι ζουν και πως το ερμηνεύουν ο καθένας είναι διαφορετικό. Αλίμονο αν το «μοναδικό κριτήριο» ενός αριστερού είναι ορισμένες προσωπικές μαρτυρίες και μάλιστα στο βρασμό των γεγονότων.

Επί του συγκεκριμένου: η Μπορότμπα είναι μία μαρξιστική λενινιστική οργάνωση, ακόμη και για την αμερικάνικη wiki, με την οποία έχει ο καθένας δικαίωμα να διαφωνεί, χωρίς όμως να ξεχνά τους διωγμούς που έχει υποστεί, τις φυλακίσεις, τις εξορίες, σε καθεστώς παρανομίας, διότι ο κομμουνισμός απαγορεύεται δια νόμου.

Τα όποια συντηρητικά χαρακτηριστικά μπορούν να ειδωθούν μόνο στο πλαίσιο που θέτει η αντιμετώπιση Ψαραδέλλη. Είναι αφ’ υψηλού οριενταλισμός να λέει κανείς πως «σε αυτό το σημείο του πλανήτη το σφυροδρέπανο και το κόκκινο αστέρι δεν κάνουν μια οργάνωση “επαναστατική” (ίσα-ίσα συχνά είναι ένδειξη συντηρητισμού)». Σε εκείνο το σημείο του πλανήτη, όπου το σφυροδρέπανο απαγορεύεται δια νόμου και κυκλοφορούν ανέτως τα νεοναζιστικά μορφώματα και σύμβολα, η οργάνωση είναι αυτόματα επαναστατική, κι ας είναι συντηρητική και «πιο πίσω» – αντίστοιχη με την κοινωνία από τα σπλάχνα της οποίας γεννιέται, λοιπόν. Και οι σταλινικοί αριστεροί είναι, είτε αρέσει, είτε δεν αρέσει. Και τα σύμβολα που φορά κάποιος μπορεί να δεχθούν επίθεση και ερμηνείες, όμως τα σύμβολα που αν τα φορέσει, όπως το σφυροδρέπανο, θα τον οδηγήσουν σε κελιά βασανιστηρίων, έχουν μία και ξεκάθαρη ερμηνεία.

Όσο για τον εμφύλιο, που έτσι απλά θεωρείται «ρωσικός δάκτυλος», ας μη παραβλέπουμε τις απαγορεύσεις και βίαιες επιβολές τους, από το ουκρανικό κράτος, εις βάρος τμήματος του ουκρανικού λαού, που κάποιοι «καθαρίζουν» μαζί του θεωρώντας το «φιλορωσικό» (λες και αυτό είναι προδοσία, και το αυτονόητο είναι να είναι φιλο-νατοϊκός ή φιλο-ευρωπαϊκός, ή υπέρ της εθνικής αφήγησης περί Μπαντέρα και υπερήφανης ανάδελφης Ουκρανίας).

Είναι η ίδια διάκριση ανάμεσα σε «εθνικόφρονες» που «φρονούν σωστά» δηλαδή εθνικά, φιλο-αμερικάνικα και αντικομμουνιστικά, και «εαμοβούλγαρους» «προδότες», της δικής μας εμφυλιακής και μετεμφυλιακής εποχής.

Είτε φιλοαμερικάνικο είτε φιλορωσικό, είναι τμήμα του ουκρανικού λαού και θα έπρεπε τα δικαιώματα του να προστατεύονται και να είναι ελεύθερο να μιλά τη γλώσσα του, να έχει τη θρησκεία του, να πρεσβεύει όποια πολιτική ιδεολογία επιθυμεί, να διαβάζει όποια εφημερίδα θέλει. Να ζει με στοιχειώδεις ελευθερίες. Η προσφυγή στα όπλα, ασχέτως ιδεολογίας, λαϊκά και αυθόρμητα, είναι εξηγήσιμη στο πλαίσιο του πραξικοπήματος του Μαϊντάν. Αν αυτό το εκμεταλλεύτηκαν Αμερικάνοι και Ρώσοι, δεν μπορεί να κρίνει τις λαϊκές αντιδράσεις. Ειδικά δε να κρίνει και την ονομασία των «Λαϊκών Δημοκρατιών» που οι ίδιες έχουν πει ότι επιλέχθηκε γιατί είναι «ονομασία εναντίον της κυριαρχίας των ολιγαρχών» στην Ουκρανία, κυριαρχίας που βγάζει μάτι και που η ..αντιμετώπισή της επαφίονταν στους ίδιους τους ολιγάρχες…

Τέλος, το θέμα της διαφωνίας με τη ΝΑΤΟική αριστερά δεν είναι θέμα μόνον τμήματος της «δυτικής αριστεράς», όπως την ονομάζει το άρθρο. Η αριστερά του Παγκόσμιου Νότου, όπως και τα κινήματα αυτών των λαών, είναι στην συντριπτική της πλειονότητα καταδικαστική της πολιτικής του ΝΑΤΟ στο Ουκρανικό. Κι εκεί μιλάει η πείρα του λαού, περισσότερο από την όποια, μερική ή ακέραια, ιδεολογία ή θεωρητική γνώση.

Κάποιοι, λοιπόν, επιμένουμε όχι μόνο να φιλοξενούμε όλες τις φωνές και απόψεις για το Ουκρανικό, να την μετράμε στον «κόσμο» και να μη θεωρούμε ότι μόνον η Δύση (η οποία άλλωστε βρίσκεται ιστορικά στον απόλυτο κινηματικό της πάτο, τόσο κοινοβουλευτικά όσο και εξωκοινοβουλευτικά), έχει δικαίωμα να μιλάει για το παγκόσμιο. Και έτσι θα συνεχίσουμε.