του Παναγιώτη Παπαδομανωλάκη

Ακόμα μία κυβερνητική φιέστα είχαμε επί κυβερνήσεως Μητσοτάκη που αφορά την άφιξη των πρώτων 6 από τα συνολικά 24 Ραφάλ, που περιλαμβάνει η Ελληνογαλλική Συμφωνία. Η πρώτη σύμβαση για την απόκτηση 18 γαλλικών μαχητικών, εκ των οποίων τα 6 είναι καινούργια και τα υπόλοιπα 12 μεταχειρισμένα, θα στοιχίσει στον ελληνικό λαό 2,49 δισ. ευρώ μαζί με τα όπλα που φέρουν, σύμφωνα με το Γενικό Λογιστήριο του κράτους. Η συνολική προμήθεια των 24 Ραφάλ, μαζί με τα όπλα, τα ανταλλακτικά και τα άλλα υλικά τους φτάνει στα 3,3 δισ. ευρώ. Αντίστοιχα, το επίσης «φίλο και σύμμαχο» της ελληνικής κυβέρνησης δικτατορικό καθεστώς της Αιγύπτου αγοράζει 30 ολοκαίνουρια Ραφάλ με 3,95 δις.

Ένα Ραφάλ κοστίζει πάνω από 1000 ΜΕΘ ή ένα μεγάλο και πλήρως εξοπλισμένο νοσοκομείο σύμφωνα με στοιχεία που η ίδια η κυβέρνηση έχει κατά καιρούς παρουσιάσει, όπως έχουν καταγγείλει στο παρελθόν οργανώσεις της Αριστεράς. Η Ελληνογαλλική Συμφωνία προβλέπει ακόμα την αγορά των 3+1 φρεγατών Belharra και 3+1 κορβετών Gowind, πρόκειται να αποφέρει στην Γαλλία κέρδη της τάξης των 5 δις ευρώ. Εκτρέποντας τα αποθεματικά τις από τις κοινωνικές ανάγκες εν μέσω παγκόσμιας κρίσης υγείας, η κυβέρνηση αναδεικνύεται στο πρόθυμο «πελατάκι» που θα καλύψει ένα μικρό μέρος της χασούρας της γαλλικής βιομηχανίας όπλων μετά την ακύρωση της προμήθειας της συμφωνίας των 31 δισεκατομμυρίων ευρώ μετά την είσοδο της Αυστραλίας στο νεοψυχροπολεμικό σχήμα της AUKUS.

Παράλληλα, η μετατόπιση του άξονα του πολέμου από τις Ηνωμένες Πολιτείες στον Ινδο-Ειρηνικό, κόβει τα φτερά της Γαλλίας, που διεκδικεί ως αντιστάθμισμα από τους Νατοϊκούς συμμάχους της έναν πιο ενισχυμένος ρόλο στη Μεσόγειο, την Αφρική και τη Μ. Ανατολή. Οι παραπάνω βλέψεις οδηγούν σε ενδο-ιμπεριαλιστική αντιπαράθεση με τη σύμμαχο στο ΝΑΤΟ Τουρκία, της οποίας οι νεο-οθωμανικοί γεωπολιτικοί στόχοι ανταγωνίζονται τις γαλλικές ζώνες επιρροής. Όπως αναφέρει έκθεση του Κέντρου Εφαρμοσμένων Σπουδών για την Τουρκία (CATS), «η γαλλοτουρκική αντιπαράθεση στην Ανατολική Μεσόγειο είναι ένας γεωπολιτικός ανταγωνισμός ισχύος που διεξάγεται σε πολλαπλά μέτωπα: Λιβύη, Συρία, Λίβανο. Η επεκτατική αντίληψη της Άγκυρας για την εθνική κυριαρχία και οι ηγεμονικές της φιλοδοξίες στην Ανατολική Μεσόγειο έρχονται σε αντίθεση με το όραμα της Γαλλίας για τη Μεσόγειο και τον ορισμό των συμφερόντων της στην περιοχή».

Παρά τους συμμαχικούς ανταγωνισμούς, ο μιλιταρισμός ευνοεί τη συνολική στρατηγική του ΝΑΤΟ που θέλει να θωρακίσει την κεντρική και νοτιοανατολική του πτέρυγα στο πλαίσιο των ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών του κατά της Ρωσίας. Tα οπλικά συστήματα που αγοράζει η χώρα χρησιμοποιούνται σε κοινές πολεμικές ασκήσεις ή βρίσκονται σε πολέμους εκτός συνόρων, όπως συμβαίνει με την αποστολή των Πάτριοτ και στρατιωτικού προσωπικού στο πλευρό της σκοταδιστικής πετρομοναρχίας των Σαούντ, στην επιχείριση του ευρωατλαντισμού κατά του λαού της Υεμένης. Παράλληλα, η αναβάθμιση των στρατιωτικών βάσεων μετατρέπει το έδαφός μας σε ορμητήριο, παραδίδοντας το επ’ αόριστον στον άξονα του πολέμου μέσω της νέας Ελληνοαμερικάνικης Συμφωνίας, η οποία συνοδεύεται από τα σύγχρονα «στρατηγέ μου, ιδού ο στρατός σας» από θεσμικά χείλη.

Η Ελληνογαλλική Συμφωνία επιφέρει ακόμα δεσμεύσεις, όπως η στρατιωτική συνδρομή της Ελλάδας στην περιοχή του Σαλέχ, όπως άρχισε να παραδέχεται η ελληνική κυβέρνηση, δια στόματος του υπ. Άμυνας Ν. Παναγιωτόπουλου. Όπως ανέφερε η δημοσιογράφος Φραγκίσκα Μεγαλούδη στους Κ. Πουλή και Θ. Καμήλαλη στο TPP: «Συμπίπτει αυτό και με την ανακοίνωση της Γαλλίας ότι θα μειώσει τον αριθμό των στρατιωτών από την επιχείρηση Barkhane, που ήδη είχε ξεκινήσει. Από το 2014 είναι εδώ οι Γάλλοι. Βασικά αυτό που θα γίνει, θα αντικατασταθεί ο αμιγώς γαλλικός στρατός. Είναι περίπου 6000 στρατιώτες αυτή τη στιγμή, με αυτό που ονομάζεται TAKUBA FORCE, το οποίο θα είναι μία διεθνής δύναμη, και στην οποία νομίζω πως πρώτος που θα πάει τρέχοντας, είναι και η Ελλάδα». Οι Ηνωμένες Πολιτείες διαθέτουν εικοσιεννιά γνωστές στρατιωτικές εγκαταστάσεις σε δεκαπέντε χώρες της ηπείρου, ενώ η Γαλλία διαθέτει βάσεις σε δέκα χώρες. Η στρατιωτική παρουσία του ΝΑΤΟ στις χώρες της Αφρικής έχει να κάνει με την προσπάθεια να αποτρέψει οποιοδήποτε πολιτικό έργο συνδέεται με το Ιράν και με το στρατηγικό στόχο αποτρέψει την οικονομική παρουσία της Κίνας.

Η ευλογία των ελληνικών οπλικών συστημάτων δεν είναι παρά μια απόπειρα της κυβέρνησης, να εξασφαλίσει μέσω του σοβινισμού τη συναίνεση του λαού μας στις ευρωατλαντικές σταυροφορίες.